بایگانی دسته: یک شعر از یک شاعر

    حمّالان پوچی مرزهای دشوار تحمل را شکستند. تکبیر برادران!   همسرایان وحدت با حنجره‌های بی‌اعتقادی حماسه‌های ایمان خواندند. تکبیر برادران!   کودکانِ شکوفه افسانه‌ی دوزخ را تجربه کردند. تکبیر برادران!   ما با نگاه ناباور فاجعه را تاب … ادامه‌ی خواندن→

  علیشاه مولوی . اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‌هاي دوﻟﺘﯽ         ﺷﻴﺸﻪ‌ﯼ ﺑﺎﻧﮏ‌ها ‫ ﭘﻴﺸﺎﻧی‌ی ﭘﺎﺳﺒﺎن‌ها        ﻗﻨﺪاق ِ ﺗﻔﻨﮓ‌ها              ‫ ‫ﭘﻞ‌هاﯼ ِ ﭘﺸﺖ ِ ﺳﺮ و ‫دل‌هاﯼ ِ ﻋﺰﻳﺰان‌ﻣﺎن را ﺷﮑﺴﺘﻪ‌اﻳﻢ ‫ﺗﺎ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ‌ﺟﺎ رﺳﻴﺪﻩ‌اﻳﻢ ‫ از ﻣﺴﻴﺮ ِ … ادامه‌ی خواندن→

  علی رغم همه چیز به پایان جهان فکر می‌کنم، علی رغم همه چیز به روزنامه‌های صبح تهران  تردید می‌کنم! علی‌رغم همه چیز مخالف‌خوانِ موج‌های دست‌ساز ِ مردمی هیجان دوستم! علی‌رغم همه چیز، حرمت آن را که کار می‌کند و … ادامه‌ی خواندن→

مانا آقایی پدر بزرگم  با تفنگ رضاخان کشته شد سوار بر اسبی پیشانی سفید در گوشه‌ای برفی وقتی که پشت‌اش به‌آفتاب بود پدرم را انقلاب پنجاه و هفت کشت نوشتن از نرگس شیراز دل‌کندن از کاج‌های سوزنی که ریشه‌ای سست … ادامه‌ی خواندن→

  ما اهالی رنج بودیم و در کارخانه با پیراهن‌هایی پر شور عرق می‌ریختیم. ما نقاط مشترک فراوانی داشتیم و فقر در سفره‌های باریک‌مان پهن بود. اما راز بین اعداد و کلمات را می‌شناختیم پس جدای‌مان کردند تعدادی از ما … ادامه‌ی خواندن→

علی‌رضا نوری   چه پرنده‌هایی چه پرنده‌هایی توی هوا‌خوری صدای مرا چشم‌های مرا می‌برند که روزی این چشم‌ها و صدا دوباره به زمین برگردد زمین خسته است ساعت چند است چند ساعت از آغاز زمین گدشته است آن شور پنهان … ادامه‌ی خواندن→