یک شعر از: علی‌رضا نوری

علی‌رضا نوری

چه پرنده‌هایی

چه پرنده‌هایی توی هوا‌خوری

صدای مرا

چشم‌های مرا می‌برند

که روزی این چشم‌ها و صدا دوباره به زمین برگردد

زمین خسته است

ساعت چند است

چند ساعت از آغاز زمین گدشته است

آن شور پنهان در کلمات

آن وسعت عمیقِ شعر در خیابان را با چه پاک کردند

این کفتران پشتِ پنجره

روزی آیا صدای آدمی بودند

که اینک به شکل کفتری نحیف به زمین برگشته‌اند