غلامرضا نصراللهی.
نوشته از غلامرضا نصرالهی
مهم‌ترین وسیله و ابزار شاعری کلمه است. کلمه ها از ذهن روانه‌ی صفحه‌ی نوشتاری می‌شوند. در کنار هم می‌نشینند و شعر را می‌سازند.
کلمه‌ها صدا و رنگ و بو دارند. جان دارند. نفس می‌کشند و قابلیتی دارند.
این‌کلمه‌ها هر کدام از یک مجموعه گفتمانی یا سپهر اندیشگی برخاسته و پای به سرزمین شعر نهاده‌اند. آن‌ها در خانه‌ی جدیدشان در کنار هم فضایی تازه و دنیایی دیگر را می‌سازند. دنیایی که در جای دیگری نمی‌توان از آن‌ها سراغ گرفت.
شاعر معمار چیره‌دستی است که می‌تواند این مصالح را به درستی در جای خود قرار دهد و از آن همه تکه‌های پراکنده مجموعه‌ای باشکوه و هنرمندانه و ساختمانی استوار و زیبا بسازد.
هوشمندی و فرهیختگی شاعر اقتضا دارد که کلمه‌ها و ترکیب‌های مناسب را انتخاب کند . از تکرار بپرهیزد و اقتصاد کلمه را رعایت کند.
آنچه که شاعر را در دست و پنجه‌نرم کردن با واژه‌ها و غلبه بر آن‌ها و سوارشدن بر مرکب کلمات و به کار گرفتن آن‌ها یاری می‌کند ، مطالعه و تفکر فراوان و زیستن در میان مردمان و کسب تجربه و آگاهی از پیرامون خود است. این‌جاست که کلمه ها رام می‌شوند و دنیای آرمانی شاعر را می‌سازند.
______________________________________________
