یک شعر از مانا آقایی

مانا آقایی

پدر بزرگم 

با تفنگ رضاخان کشته شد

سوار بر اسبی پیشانی سفید

در گوشه‌ای برفی

وقتی که پشت‌اش به‌آفتاب بود

پدرم را انقلاب پنجاه و هفت کشت

نوشتن از نرگس شیراز

دل‌کندن از کاج‌های سوزنی

که ریشه‌ای سست

در خاک شعر فارسی دارد

مرا هم یک روز صبح زود

آرامش اسکاندیناوی خواهد کشت

جایی در قلب جنگل

که پرنده نفس در سینه حبس کرده

و دریاچه‌ی بی‌موج

آینه‌‌ای در برابر آسمان آبی گرفته است