یک شعر از فتح‌اله شکیبایی

برهنه پا

می‌گذرم از خلنگ‌زار پائیز

با دستانی زخم

               و

                 پیراهنی ژنده

چقدر طولانی شده است این خزان

تا چشم می‌بیند

خارست وُ شن

که دهانت را می‌آلاید                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

نه آبی

نه آبگیری

نه خنده‌ی پرنده‌ای

                     و

نه رقصِ گندمزاری

بر فرازت زاغ ست وُ ملخ

                           و

بر خاک

موریانه ‌ی هراس

چقدر طولانی شده است این خزان

شب با هفت قلم بزک کرده است

ماه در آستین دارد

و ستارگان در جیب

کهکشان

انگشتری‌ست بی‌نگین در انگشت‌اش

شب خواجه‌ی تاج‌داری‌ست

در قلمروِ خزان

که زمستان را بلعیده است

در مهِ غلیظِ اندوه

                   گُم می‌شوی

باد

تنه‌ات می‌زند

رنگ می‌بازی

می‌نشینی وُ برمی‌خیزی

باز نسیم‌گونه می‌روی وُ می‌خوانی

چقدر طولانی شده است این خزان

از تک می‌افتی

خزان را پشت سر می‌گذاری

بر سنگ ریزه‌های تنهایی دراز می‌کشی

در گرگ وُ میش خیالت

عشق می‌روید

و دوباره

آفتابگردان می‌شوی.ه

درباره Habib

متولد سال ۱۳۳۰ رشت استان گیلان- کسب لیسانس از دانشگاه ملی ایران- کوچ به ینگه دنیا سال ۱۳۶۵ و اقامت در کالیفرنیا-چاپ اولین کتاب شعر بنام (الف مثل باران) در سال ۱۳۸۴ در ایران توسط انتشارات شاعر امروز.
این نوشته در شعر دیگران ارسال شده است. افزودن پیوند یکتا به علاقه‌مندی‌ها.

نظرتان را ابراز کنید