بازیادی از غلامحسین نصیری‌پور

علی سرهنگی
.
…….. به یاد”غلامحسین نصیری پور ” که درسکوت درگذشت!
.
کجایی‌ام را
از چگونگی چه خبری
پرس‌وجو می‌کنم
سرشارم از مرگی که رگم را
به ریشه‌های غلیظ خوابت
وصله می‌زند….نصیری پور
.
باورکردنی نیست!! اشگ درچشمانم جمع شده و مجال نوشتن نمی‌دهد… پنج سال پیش درخواب بودم که “حسین صفاری دوست “شاعر زنگ زد و گفت ….ازخواب پریدم و شوکه شدم وهنوز هم مبهوتم!!… گویا به او هم خبررا “عظیم زرین کوب” دوست مشترک ما گفته بود: سرطان پروستات داشت و بیماری دیابت و یک روزدر تنهایی قند خونش می‌افتد و چشمانش را برای همیشه می‌

بندد …نصیری پور نوزده تیر ماه بر اثر سکته‌ی قلبی درگذشت و پیکرش روز بیست و یکم همین ماه درگورستان بهشت زهرا قطعه ی ۲۵۵ نام آوران ردیف ۳۴ / شماره‌ی ۲به خاک سپرده شد…چشمانی که شیرین‌ترین نگاه‌ها را به جهان داشت ..!

.
فکرشو بکنید۵ روزه شاعرصمیمی کشورمان فوت کرده و کسی نفهمیده …! برادرانش هم بی سروصدا بردند دفنش کردند…با مراسمی ساده … فقط چند خط کج و معوج درگوشه‌ای از “روزنامه همشهری” مثل یک آگهی درج شد که: “غلامحسین نصیری پور” درگذشت!؟!؟ ….آن هم شاعری با ۱۸ کتاب شعرو نقد هم چون: چلچله لال، تشنگی واژه‌ها، کبوترکال، رودی به نام اسم، ریل، تورا تاریکترازبادم، باد اسم باران نیست، صبح بنفش، سنگفرش، درد را ببار، موزه‌های برهوت، توطئه‌ی آب، در ازدحام شمایل‌ها و پریشانی‌ها، سین صدای زنی‌ست، لی خانمِ ما، و شهری به شعاع بادـ بلندترین شعر مدرن جهان….۸۵
.
چندی پیش درشب شعری با جمعی ازدوستان یادش کردیم درجمع عزیزانی چون حسین صفاری دوست طناز، کاظم سادات اشکوری نازنین، بهزادشیشه‌گران عزیز، عظیم زرین‌کوب بزرگوار و چند هنرمند خطاط و موسیقی… کسی اصلا خبردار نشد… کسی متوجه نشد که شاعری نوگرا ازاین دنیای عجیب و غریب کهنه و فرتوت رفت… این قدر دنیا و رسانه‌هایش را خبر جنگ و کودتا و ترور و داعش و اتم و طالبان ونامردی ودلالی و خیانت و آدم‌فروشی و گرسنگی و تجاوز و قتل و بی‌فرهنگی و کتاب‌سوزی و مغزشوئی و پوچی و دروغ و بی‌شرفی و دزدی و اختلاس و کثافت و هزارو یک کوفت و زهرمار دیگر گرفته … انگاری درچنین دنیائی جائی کوچک به اندازه یک شعر یا سیب یا مشتی حاک برای زندگی یک شاعر عاشق نمانده بود! چشمانم هنوز خیسه… دلم برای شعرهایش و کتاب‌هایش تنگ شده برای معرفت و زلالی روح و ادبش… برای گرمی و رفاقتش وقتی که خودش باصدای گرم شعرش را می‌خواند:
“پشت ساکت هر برگ
بهاری‌ست که در ازدحام خزان
سبز می‌شود. ”

نصیری‌پور دوست بود …یک انسان نازنین و آقا به تمام …مهربان و صمیمی وبسیار مودب و آداب‌دان …دكترای ادبيات فارسي‌اش را در سال‌های تعطيلی دانشگاه‌ها نيمه‌كاره رها كرد… اولين مجموعه شعرش «موزه‌های برهوت» در سال ۴۷ چاپ شد… بازنشسته بانک کشاورزی بود و همکارهوشنگ طاهری مترجم …… یک معلم و استاد ادبیات و دانشگاه و آموزش که به درد همه و کار همه می‌رسید.. شاعری که تنهای تنها زندگی می‌کرد و درآمدش از راه تدریس بود… دخترش ایران نبود و تنها پسرش هم در کاشان درس می‌خواند…. شاعری که بدون خداحافظی با دوستان و فرزندانش رفت! سفری آرام و بدون هیاهو پس از ۷۰ سال …مظلوم و تنها …
.
اهل قلم ومطبوعات و شعر و ادبیات و نقد دوست‌اش داشتند و قلم‌اش حرمت و اعتبار و قدرت داشت… همیشه درنشریاتی که بودم با شعرهایش حضور داشت… شاعری توانا و قدرتمند و آزاداندیش با چندین کتاب مطرح شعر و نقد….همکاری پرتلاش در نشریات ادبی چون آدینه، دنیای سخن، گردون، مفید، فلک‌الافلاک و… از کارهای اخیرش درمطبوعات: مناطق آزاد و گزارش روز بود و آینده روشن با محمد آقازاده و من …او یارهمیشگی شب‌های شعر و کانون و ناشران بود… دوست مشترک شاملو و دولت‌آبادی و مجابی و براهنی و محمدعلی و عمران صلاحی و سپانلو و دوست فرامرزسلیمانی و اشکوری و خلیلی و بهبهانی و باباچاهی و حقوقی و زرین‌کوب ومحمد شاکریکتا و رها و خیل نویسندگان و اهل قلم و کتاب… این چشمه‌ی زلال مثل چشمه‌ی طاق بستان یک شبه خشک شد…
هنوز باورنکرده‌ام!