دیدار با احمد شاملو

…………………………………………………….در معرفی ندا آبکاری

غرشِ خامِ تُندرهای پوده گذشت

و تندبارهای عنان‌گسسته فرو نشست

اینک چشمه‌سارِ زمزمه:

زلال

…..(‌چرا که ازصافی‌های اعماق می‌جوشد‌)

و خروشان

…..( ‎چرا که ریشه‎هایش دریاست‌).

***

هنگامی‌که مجاب‌ام کرد

دختربچه‌ای بیش نبود:

نهالی خُرد

در معرضی بی‌آفتاب.

از خود می‌پرسیدم:

«- آیا چون مشّاطه‌ای سفیه

…. صدای کودکانه‌اش را

…..به پیرایه و آرایه‌ی فوت و فنِ سخن‌وَری

……………………………….مخدوش نمی‌کنم؟‌»

باز با خود می‌گفتم:

«‌- بودن دیگر است و شدن دیگر

..آن که شد

………باری

…………از شدن‎تر باز نخواهد ماند:

کشیده‌گام و سرودن‌خوان به راه ادامه خواهد داد

و قانونِ زرینِ خود را

در گستره‌ی اعتمادِ خویش مستقر خواهد کرد.»

***

هنگامی‌که مجاب‌ام کرد

نهالی خُرد بود

در معرضی بی‌آفتاب.

کنون‌اش درختی می‌بینم بَربالیده و گسترده شاخ‌سار

که سایه‌اش به فتحِ زمینِ سوزان می‌رود.‌-

نگاه‌اش کنید!