شعری از فروغ فرخزاد با دستخط شاعر

در اتاقی که به‌اندازه‌ی یک تنهایی است

دل من

که به‌اندازه‌ی یک عشق است

به بهانه‌های ساده‌ی خوشبختی‎ی خود می‌نگرد

به‌زوال زیبای گل‌ها در گلدان

به درختی که تو در باغچه‌ی خانه‌ی‌مان کاشته‌ای

و به آواز قناری‌ها

که به اندازه‌ی یک پنجره می‌خوانند

          ________