—————————–

از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است

وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است

…………………………………………….حافظ

این جمله را به هیتلر نسبت می‌دهند که دروغ هرچه بزرگ‌تر باشد باورش آسان‌تر است، اما این که سقف این صفت کجاست معلوم نیست چون با حربه‌ی همین دروغ در کشور ایران مردم با رهنمودهای گروهی از روشنفکران هردم باد در کم‌تر از یک ربع قرن توانستند ابتدا به دروازه‌های تمدن بزرگ نزدیک شوند و سپس با دروغ گنده‌تری تحت تاثیر همان روشنفکرها در صفوف چند میلیونی تکبیر زنان و لبیک‌گو پشت سر آدم‌هایی از هم‌دوره‌های اصحاب کهف به جستجوی دروازه‌های بهشت راهی شوند

*

لابد از بین خوانندگان احتمالی‌ی این یادداشت‌ها کسانی به یاد دارند که ماه گذشته در باره‌ی ادعای خستگی‌ی روحی ی آیدین آغداشلو و شباهت آن به افسردگی‌ی بعد از زایمان و تصمیم به نشستن در پارک و غذا دادن به گنجشک‌ها و سنجاب‌ها مطالبی نوشتم و نتیجه گرفتم با در نظر گرفتن فقدان مزمن جسارت در او – حالتی که عوام موش‌مردگی می‌خوانند – به نظر می‌رسد فیل او یاد هندوستان کرده است اما قدرت اعلام آن را به هر دلیلی ندارد و با دست پیش می‌کشد وبا پا پس می‌زند. تنها احتمال این ترس او نیزغیرقابل پیشبینی بودن ولی نعمت‌های امروزش می‌باشد

که البته ترسی به جاست. چون به گفته‌ی علی اکبر دهخدا در مثنوی‌ی انشاءالله گربه است: ادامه‌ی خواندن→

در مرگ مشکوک شاعر و ناشر جوان بابک اباذری ابتدا نوشته‌ی او را از سایت ایران سبز و سپس نامه‌ی شاعر و هنرمند گرامی فریاد ناصری را برای‌تان می‌آوریم.

بابک اباذری پیش از این سانحه، در اینستاگرام نوشته بود: «بعضی وقت‌ها مرگ درست مثل استکان چای توی برف می‌چسبه. خیلی دوست دارم حرف‌های آخرمو توی یک جای عمومی مثل اینجا بزنم تا دلم خنک بشه اما می‌ترسم صبح پاشم ببینم زندگی سگی هنوز ادامه داره.»۱

آمده در: سایت فریاد ناصری

نامه چهل و دو
آلی جان
این چیزی که می‌نویسم اگر بماند ده بیست سال دیگر جز برگی از یک حادثه هیچ نیست. این چیز امروز بزرگ و سنگین، کوچک و بی‌قدر و ناچیز می‌شود. انسانی مرده است. انسانی با تمام خطاهای‌اش که زنده بود حالا مرده است. انسانی با تمام درستکاری‌هاش که زنده بود، مرده است.
می‌دانستم نباید بروم در فضای مرگ. من در مقابل تاریکی نازکم. در مقابل سردی. تیرگی. در مقابل اندوه. گیج می‌شوم. افسرده می‌شوم. بعد همین گیجی و افسردگی و سستی کار دستم می‌دهد. ادامه‌ی خواندن→

عابدین پاپی

حرکت در تغییر ، حرکت در تحول و حرکت در تطور در شعر نو
مثلثی مختلف الاضلاع
به قلم: عابدین پاپی
تغییر به معنی: از حال بگشتن / انتقال چیزی از حالتی به حالت دیگر. خروج از حالت طبیعی و تبدیل و خشم و غضب – و رشک خوردن بر اهل خود.
تحول نیز می‌تواند به معنای: از جایی به جایی رفتن / برگشتن از حالی به حالی دیگر – انقلاب و دگرگونی باشد.
تطور نیز بدین معناست: گونه به گون – از حالتی کلی به حالتی کلی‌تر در آمدن چه از حیث باطن و چه از لحاظ ظاهر. محو و نیست شدن یک چیز و نمود وهست شدن چیز دیگر به جای آن به گونه‌ای که از لحاظ ذات و ماهیت کاملا تحولی صورت گرفته باشد. بنابراین تعاریفی به شرح ذیل از حیث مفهوم از «تغیر»، «تحول» و «تطور» به دست می‌آید. ادامه‌ی خواندن→

بخش نخستین

نوشته‌ی لیلا صادقی

جهان ممکن و ناممکن

نقل از سایت لیلا صادقی

طرح‌واره‌ها، ساختارهای ثابتی هستند که باعث ایجاد انسجام در گفتمان می‌شوند و درک آن‌ها را ممکن می‌سازند، اما شکست آن‌ها در آثار ادبی باعث ایجاد خلاقیت می‌شود. از آنجایی که در آثار ادبی سبک‌های متفاوتی وجود دارد، شکست طرح‌واره‌ای در سطوح متفاوتی از جمله طرح‌واره‌های مفهومی، طرح‌واره‌های متنی و طرح‌واره‌های زبانی رخ می‌دهد. شکست طرح‌واره‌ای باعث تغییر شناخت در مخاطب می‌شود و در سطوح متفاوت باعث تازه‌سازی جهان متن می‌شود. از آنجایی که جهان زنانه در ادبیات زنان انعکاسی از جهان زنان است، به‌کارگیری انواع مختلف بازنمایی طرح‌واره‌ای از جمله تقویت، افزودن و شکست طرح‌واره‌ها در سه سطح مفهومی، متنی و زبانی نشان‌گر تأثیر گفتمان بیرونی بر گفتمان شعر زنان است اینکه طرح‌واره‌های موجود در خلال فرایند تفسیر تا چه حد با یکدیگر در تعامل یا تقابل قرار می‌گیرند که خود اشاره‌ای به واکنش مولف زن نسبت به شرایط و جایگاه خود در جهان است. بدین منظور در این مجال به بررسی بخشی از گفتمان شعر زنانه پرداخته می‌شود تا نشان داده شود که:
الف. شکست طرح‌واره‌ای در چه سطوح گفتمانی در شعر زنان رخ می‌دهد و از میان انواع تازه‌سازی طرح‌واره‌ای که منجر به هنجارشکنی و ایجاد شناخت جدید می‌شود، کدام‌یک در شعر زنان کاربرد بیشتری دارد؟
ب. جهان متن شعر زنان در تعامل یا تقابل طرح‌واره‌های مختلف چگونه ممکن یا ناممکن می‌شود؟ ادامه‌ی خواندن→

در این شماره رسانه مصاحبه‌ی علی‌رضا حسامی با بیژن اسدی‌پور طراح، طنزنویس و سردبیر محترم مجله‌ی معتبر دفتر هنر را از شماره‌ی ویژه‌ی بیژن اسدی‌پور نشریه‌ی الکترونیکی‌ی دیدنیها شماره ۲۴ برای‌تان نقل می‌کنیم.

ادامه‌ی خواندن→

شاعران این شماره: سریا داودی حموله، ساناز داوری، ناهید عرجونی، فرزین هومانفر، غلامرضا بلگوری، منصور خورشیدی، حبیب شوکتی، حمید عرفان، علی‌رضا نوری

_____________________________

سریا داودی حموله

شعر«اشیاء»

عینک زمین را برمی‌دارم
اشیاء
به نام ما باز می‌گردند
ما افعال مهمی بودیم
مثل درختان پیاده رو
فکر می‌کنیم
به آنچه نمی‌بینیم!

یک شعر:از ساناز داوری

…………………………..از: سایت لیلا صادقی..  

متهم رديف اول

ردِ زخم‌هايم را بگير و ببين
چه جنايتي در تنم اتفاق میافتد
به تمامِ تو مشكوكم
به چشمانِ جانی‌ات
جنگلی كه جان
جان
ستاره دارد ادامه‌ی خواندن→

حرف‌های حمید عرفان از شاعران نخستین حرکتِ شعرِ دیگر در مورد این جریان شعری.

به یاد …
بیژن . بهرام . پرویز . مجید و .
برای هوشنگ . چ / محمود . ش / فیروز . ن / و ….
شعر برداشت از سرچشمه‌های نور در طول تاریخ است .
انتخاب آگاهانه یا نا آگاهانه است . انتخاب آگاهانه آزادی و نو ر و وضوح است که در زمان‌ها جاری می‌شود و تاریکی و جهل مانع آن نیست .
شعرِ دیگر انتخاب نبود ، شعرِ دیگر از انتخاب‌های آگاهانه پدیدار شد و در دیگران چه در آن زمان چه بعد از آن اثر گذاشت .
در شعر فرد انتخاب نمی‌شود شاعر همیشه در برابر انتخاب‌هاست: نورها و شبه‌نورها.
اگر خوب به تاریخ شعر بنگریم آگاهان آزادند و آزادی می‌بخشند و شبه نورها زیر مجموعه دیگران بوده‌اند همیشه می‌خواهند جویندگان معصوم شعر زیر مجموعه آنان شوند .
نا آگاهی همیشه آلوده‌ی کج‌رفتاری، تاریکی و سلطه‌جویی فرصت‌طلبانه است.
فردی که تاریخ می‌گوید زیر مجموعه بوده است چگونه می‌تواند آگاهی و آزادی ببخشد .
چه کسی مدعی حرف آخر است؟ چگونه میراث اوج زیبایی‌های تاریخ شعر در انبان تو است؟ ای دجال شعر!
انتخاب‌های آگاهانه منسوب به یک فرد نیست. شعرِ دیگر مدعی نیست اما می‌تواند جزیی از انتخاب‌ها باشد.
شعرِ دیگر جاری است.

*عنوان مطلب از رسانه

58

این‌که خاک سیه‌اش بالین است                  اختر چرخ ادب پروین است
گر چه جز تلخی از ایام ندید                   هر چه خواهی سخنش شیرین است
صاحب آن‌همه گفتار امروز                    سائل فاتحه و یاسین است
دوستان به که ز وی یاد کنند                  دل بی دوست دلی غمگین است
خاک در دیده بسی جان فرساست            سنگ بر سینه بسی سنگین است
بیند این بستر و عبرت گیرد                 هر که را چشم حقیقت بین است
هر که باشی و زهر جا برسی               آخرین منزل هستی این است
آدمی هر چه توانگر باشد                   چو بدین نقطه رسد مسکین است
اندر آن‌جا که قضا حمله کند                  چاره تسلیم و ادب تمکین است
زادن و کشتن و پنهان کردن                دهر را رسم و ره دیرین است
خرم آن کس که در این محنت‌گاه          خاطری را سبب تسکین است