پس از انتشار شعرخوانی‌ی مجتبی کاشانی از CD صدای توفیق ضمیمه‌ی دفتر هنر ویژه‌ی توفیق تصمیم گرفتیم در هر شماره بخش‌های(TRAKS) مختلف صداهای دفتر هنر متعلق به دفاتری که به همراه CD آمده‌اند را در رسانه ارائه کنیم.

با فشار روی نشانی‌ی زیر می‌توانید به بخش پنجم صدای توفیق ضمیمه‌ی دفتر هنر شماره‌ی بیستم ويژه‌ی توفیق گوش دهید.

Track05

بهارالدین خرمشاهی

از قران به حقیقت رسید

از حقیقت به طنز

از طنز به حافظ شیراز

بعد نوشت: حافظ، حافظه‌ی ماست

و ما به احترام حافظ، کلاه از سر برداشتیم

تا حافظ به کله‌ی طاس ما بخندد

شما را نمی‌دانم، ادامه‌ی خواندن→

دروغ نگفته باشم

هنوز بچه‌ی تهرانم!

بزرگ شده‌ی راه‌آهن،

با قطار سراسری

در پادگان فرح‌آباد پیاده شدم ادامه‌ی خواندن→

ادامه‌ی خواندن→

وقتی‌ کمان مغربی ساعت

هفتم

عنوان belonging به معنای چیزها و شرایطی که به آن تعلق داریم برای بیان نوستالوژی‌ی غربت شعرای ایرانی‌ی خارج از ایران در مقابل longing به معنای چیزها و شرایطی که آرزومندیم بر کتابی که در صدد معرفی‌ی آن هستم توسط نویسنده استفاده شده است. belonging که به زبان انگلیسی نوشته شده مجموعه‌ای‌ست از اشعار شاعران ایرانی‌ی مقیم خارج از کشور توسط نیلوفر طالبی مترجم صاحب‌نام ساکن انگلستان تهیه، نوشته و ترجمه شده است که کاری‌ست قابل تأمل و خواندنی.

نیلوفر طالبی موسس بنگاه معتبر پروژه‌های ترجمه است و تاکنون چندین کار ترجمه انجام داده است که مطالعه‌ی کار حاضر او خبر از آگاهی‌ی او از شعر فارسی و نیز ترجمه‌ی انگلیسی‌ی بسیار دلپذیر شعر فارسی و نیز تنظیم و انتخاب آشنا دارد.

شعرای خارج از کشور در این کتاب به سه دوره‌ی شاعران نسل اول که بین سال‌های ۱۹۲۹ و ۱۹۴۵ به دنیا آمده‌اند شامل شاعرانی مثل نادر نادرپور، حسین افراسیابی، مینا اسدی، اسماعیل خویی و یداله رویایی- و شاعران نسل دوم که متولدین بین سال‌های ۱۹۴۶ و ۱۹۶۰ شامل شاعران جوان‌تر مانند رضا فرمند، جمشید مشکانی‌، بهزاد کشمیری، مجید نفیسی، عباس صفاری است و شعرای نسل سوم که بعد از سال‌های ۱۹۶۰ تولد یافته و از نام‌هایی چون آنا آقایی، مریم هوله، زیبا کرباسی و ….گفته می‌شود تقسیم شده‌اند.

برای آشنایی شما با این اثر، اشعاری از  عباس صفاری  را در کنار ترجمه‌ی انگلیسی‌ی آن در این شماره برای شما می‌آوریم. ادامه‌ی خواندن→

داستان دوازدهم

نوشته:عشرت رحمان‌پور

چمدان را گذاشت لب جدول و نشست روش. سرما سرماش شد و قوز کرد توی خودش و شال را کشید جلوی دماغ و دهانش. دم صبح بود و کم‌کم سر و کلۀ آدم‌ها توی خیابان پیدا می‌شد. آدامسی را که ته جیبش بود گذاشت توی دهان و شیرینی‌اش را مکید. شکمش به قار و قور افتاده بود. از دیروز تا حالا چیزی نخورده بود. روی لج و لجبازی با پریوش.

«با خودم لج کردم و این طفل معصوم، اون که ککش هم نگزید.»

دست گذاشت روی شکمش و دلش لرزید.

«نمی‌شه که تمام روز اینجا بشینم. زنیکه بی‌معرفت حتماً تا حالا بیدار شده و دیده جا تره و بچه نیست، نیومد دم در یه نگاهی بندازه…» ادامه‌ی خواندن→

 نوشته: حجت‌الله ربیعی

از مسيرِ دقايق

آهسته رد مي شوی

مبادا كه پيراهنت

به قلابِ خاطره‌ای گير كند ادامه‌ی خواندن→

با تشکر از دوست عزیزمان بهروز اسدی برای ارسال این تصویر

با اولین سیلی گیج شدم. احساس کردم همه چیز را برعکس می‎بینم. بهزاد داد می‌کشید و باز هم مرا می‌زد. هر چه التماس‌ش می‌کردم، انگار نه انگار. تا به حال چنین رفتاری از شوهرم که چند سال بود با هم زندگی می‌کردیم، ندیده بودم. آنهم جلوی مردم.

همه جمع شده بودند. هر کسی چیزی می‌گفت. چند نفر تلاش می‌کردند او را از من دور کنند. اما ظاهرا ناراحتی‌ش حدی نداشت و هیچ کس نمی‌توانست حریفش بشود. پسر جوانی که به نظر می‌رسید تازه دستش را از پریز برق درآورده، وقتی دید اوضاع هر لحظه بدتر می‌شود به بغل دستی‌ش گفت: ادامه‌ی خواندن→

ادامه‌ی خواندن→