یک شعر از: غلامحسین نصیری‌پور

کمی نم به تاريخ بزنيد

گرد و خاکش چشم همه را می‌سوزد

هنور هم تمام جنگل‌های جهان

برگچه‌ام را در پی يابش خود

می‌گردند

کجايی‌ام را از چگونگی چه خبری

پرس و جو می‌کنم

سرشارم از مرگی که رگم را

به ريشه‌های غليظ خوابت

وصله می‌زند

فقط وصله‌هايمان هم‌رنگ شده‌اند

مارنگ و بوی لحظه‌ای هستيم که از دستان هم می‌روييم

در سرزمين چشم

شب از خوابم نمی‌پرد

محوم کن در بخار پوستت

جايی که بيداری‌ام را از ياد ببرد

اين مرگ هميشه تنها زيسته است