…و به عبارت دیگر
هنوز
زنده‌ام
نسبت به آن
نردههای زنگ‌زده‌ی قدیمی
نسبت به آن
پنجره‌ی متروکی که ماه‌هاست
حتی یک جرعه نسیم خنک
گلوی خراشیده‌اش را
تر و تازه
نکرده است
نسبت به آن مجسمه‌ای که سال‌هاست
در این معبر شلوغ
با کتابی در دست
عبور شتابان عابران عجول را
بی هیچ تبسمی،
به تماشا نشسته است…..
****
وقتی که – به‌عبارتی،
همه چیز مرتب است،
برای چه بگریم؟
بگذار
آن پنجره بگرید
که هنوز
بسته است
بگذار
آن مجسمه بموید
که با آن‌همه جلال
هنوز نتوانسته است
حتی یک قدم
راه برود
یک ورق
کتاب بخواند
من که می‌توانم
ساعتم را
با برنامه‌های اتوبوس این شهر
تنظیم کنم،
چرا باید
نگران این‌همه مرگ باشم؟
****
آه!….چقدر شادمان هستم
و خنده‌ام امروز
چه گریه‌آور است
باور کن،
شوخی که می‌کنم
های های
باران می‌آید!…
______________________________________________
