دو شعر از هوشنگ رئوف

از عزیزهمیشه‌ی من هوشنگ رئوف، لر مهربان خرم‌آبادی‌ که چون کوه‌های سرفراز دیارمان می‌بالد.

۱

خاک را به هم زدی

و باغچه را

پراز پیاز نرگس کردی

و بی‌گاه

به سفر همیشه‌ی خاک رفتی

حالا

باغچه پر شده از بوته‌های سبز

با گل‌هائی

به شکل انگشتانت

۲

 همین چند لحظه پیش بود

که آمدم

دستمال دل‌ام را

بر سنگ مزارت گشودم

و هسته‌ی چند حبه خرمای بغض را جدا کردم و

دو شیوشه گلاب اشک

بر نامت ریختم

همین چند لحظه پیش بود

پس باز این دستمال پر و

این شیشه‌های گلاب را

از کجا ….