دیدار با امیرحسین بریمانی

و خانه‎‌ی ما در طبقه‎‌ی پنجاهم یک دکلِ بلند بود

آسمان معلوم بود و آفتاب‎گردان‎‌های عظیم

و تو که ‎به ‎هرحال غمگین بودی؛

چه گره‎‌ی تلخی در انسان به‎ طورکلی هست.

باد با کف دست، کیسه ‎یی‌پلاستیک را به‌‎پنجره ‎ی ما چسباند

بعد هم او را کشید و برد.

تو به‎ آلوچه‎‌های خیس نمک پاشیدی

من کمی روی مبل نشستم

شبانگاهِ آخرین روز

پرسان و جستجوگر

دستی بود در تاریکی خورده به ‎در؛

سه‎ تقه‎ ونصفی

به ‎در خانه‎‌ی ما زد

و راستش

به‌خاطر آن جادوگر ملعون بود

هرچه بود،

به خاطر آن بد بود

که‎ معنی در گلدان ما شکوفه داد.

چه زیبا بود

تو به‌‎گلدان آب دادی

در نیمه‎‌ی سایه‎‌ی مبل نشستی

همزمان گل‌‎های تیز در اتاق رشد کردند

و راستی پشت در کسی نبود

من جادوگر را اصلن ندیدم

که وارد شد

برخی چیزها چه‎ عجیب همزمان می‌شوند

مثل یک روح غضب آلود که‎ به ‎جهان بر می‌گردد

چون کار بهتری سراغ ندارد،

تو می‌خواستی به آلمان بروی

و آلمان کشور مهمی نبود

چون هیچ کشوری مهم نبود

گفتی کشور باد اما پنجره را باز کنی تو را می‌برد

توضیحی ندادم.برای تنوع فکر،

ما از طبقه‎‌ی همکف یک دکل بلند پا به ‎خیابان گذاشتیم
گلدان‌ها فقط در خانه رشد می‌‎کنند.