واژگان خانگی

یک شعر از الهام اسلامی

جنگاورانی بر تن این غار ایستاده‌اند

که آرزو دارند به خانه برگردند

پاهایشان را دراز کنند

چای بنوشند

اوستا بخوانند

و دیگر نقاشی نباشند

یک شعر از: سینا بهمنش

به خیابان رفتیم

و حتی فریاد نزدیم : “لبخند”

به خیابان رفتیم و فقط لبخند زدیم

و فقط

لبخند زدیم

برایمان گاز اشک آور انداختند

ای کاش یکی بگوید این شعر نیست

ای کاش فرزندم

از این شعر هیچ نفهمد

جز واژه‌ی لبخند

یک شعر از: حبیب شوکتی

یک شعر از: ناهید عرجونی

دوست‌ات دارم
مثل خیابانی معترض
که زخم‌هایش را به‌دوربین‌ها
نشان می‌دهد
مثل خیابانی
که گریه کرده است

یک شعر از: شهاب مقربین

«دنيا همين خرابه بود»

چه مي‌شود کرد
دنيا همين خرابه بود
که به ما دادند
و ما به دست‌ خود خراب‌ترش کرديم

با هم نساختيم
هر يک خانه‌اي بنا کرديم
با ديوارها و دری
که پشت‌شان پنهان شديم

و هرگاه دلتنگ مي‌شديم
در را باز مي‌کرديم
به اميدِ ديدار
با ديوارِ روبه‌رو

یک شعر از علی‌رضا نوری

راه درازی بود

ابرها تا حلق آمده بودند

خنجر رسیده بود به روده‌ی بزرگ

دهان‌های زیادی بُردانده شده بودند روی نرده‌های دانشگاه

بیلبوردها هر نیم ساعت متن جدیدی به شهر می‌پاشیدند

با مضمون مشترک:” ما شما را به عرش می‌بریم به شرط اینکه چشم‌هایتان را به ما بدهید”

و هر روز

پرندگان جدیدی رونمایی می‌شدند

آخرینش همین که دو چشم سیاه داشت

دو تا لپ گلی

و دست‌هایش تا آرنج رفته بود توی قلب سوژه‌اش یا

و سفر چه مفهوم شاعرانه‌ای بود

هر که از سفر برگشت

خانه‌ای در حوالی شعله‌های برف داشت

که او را با طناب دور گردنش برده بودند سفر