به مناسبت بیست و یکمین سالگرد درگذشت احمد شاملو

 

بیانیه‌ی کانون نویسندگان ایران

به مناسبت بیست و یکمین سالگرد درگذشت احمد شاملو

بیست‌ و یک سال از درگذشت احمد شاملو، شاعر بزرگ آزادی می‌گذرد.

صدای او اما گویی هم‌چنان تندروار ندای انسان امروز و اکنون است: «سال‌ها اختناق و وهن و تحقیر بر ما گذشت. جسم و جان ما طی این سال‌های سیاه فرسود. اما اعتقاد ما به ارزش‌های والای انسان نگذاشت که از پا درآییم. پیر شدیم و درهم شکستیم اما زانو نزدیم و سر به تسلیم فرو نیاوردیم.»

صدای مردم بی‌لبخند، صدای سرهای بی‌سامان، صدای آن‌ها که زهر سرخ اعتصاب را جانشین داروی مزد خود کرده‌اند. در این روزها که فقر روزافزون و رنج و بیماری و تبعیض بر جای‌جای این سرزمین سایه افکنده است، می‌پرسیم: او، این خطبه‌خوان «خطابه‌ی آسان، در امید» اگر بود چه‌ها که نمی‌گفت!

بیست ‌و یک سال از درگذشت احمد شاملو می‌گذرد. آری. اما نمی‌شود آن‌چه را بر این مردم، برانسان‌های سرافراز، مستقل و آزادی‌خواه و بر یاران هم‌قلم او در کانون نویسندگان ایران گذشته است، به همین آسانی و به گردش قلمی تقویم کرد و گذشت. سال‌ها تهدید و تحدید، زندان و آزار و تبعید، محروم شدن از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی و شهروندی، سانسور و حذف صداهای دیگرگونه، و بی‌شمار ستم‌ها و دردها و رنج‌های دیگر. هم‌چنان که آن شرارت محض در این سالیان، برای یک بار حتی، تجدید دیدار و میثاق با شاعر بزرگ آزادی را برنتافت: مزارش را با نرده‌هایی از فولاد و گزمگان سرکوبگر در محاصره گرفت، و دوست‌داران شاعر را با توهین و بدزبانی و ضرب و شتم و جرح راند؛ و هر بار تنی چند را بازداشت و روانه‌ی زندان کرد. از جمله اعضای گرامی دربندمان، رضاخندان (مهابادی)، بکتاش آبتین و کیوان باژن، که یکی از اتهاماتشان همین حضور بر مزار بامداد شاعر است.

اکنون در شرایطی به سالروز درگذشت احمد شاملو نزدیک می‌شویم که همه‌گیری بیماری شوم و مرگبار کرونا بیش از پیش بر دیوارهای فاصله افزوده و دو یار سخت‌پیمان کانون نویسندگان ایران، فریبرز رییس‌دانا و علیرضا جباری را از ما گرفته است.

دستی، شبیه دست‌های ما، خاک مرده را کنار می‌زند. غبار از سنگِ چهره برمی‌دارد و می‌گوید:

آه اگر امید می‌داشتی/ آن خشکسار/ کنون این‌گونه از باغ و بهار بی‌برگ نبود/ و آن‌جا که سکوت به ماتم نشسته/ مرغی می‌خواند.

ما نیز هم‌صدا با او می‌خوانیم:

نه

نومید مردمان را

معادی مقدر نیست

چاووشی امیدانگیز توست بی‌گمان

که این قافله را به وطن می‌رسانَد

در بیست‌ و یکمین سالگرد درگذشت احمد شاملو، شاعر ارجمند آزادی، یادش را گرامی می‌داریم، و تاکید می‌کنیم که حتی یک دَم از راه او و یاران ستم‌کشته‌مان و همه‌ی پویندگان راه آزادی و پای فشردن بر آرمان‌های بلند منشور کانون نویسندگان ایران روی برنخواهیم تافت.

کانون نویسندگان ایران امسال نیز به سبب همه‌گیری بیماری کرونا و برای حفاظت از جان و سلامت دوستان و دوست‌داران احمد شاملو، مراسمی بر مزار او برگزار نخواهد کرد.

کانون نویسندگان ایران

۳۱ تیر ۱۴۰۰

 

درباره Habib

متولد سال ۱۳۳۰ رشت استان گیلان- کسب لیسانس از دانشگاه ملی ایران- کوچ به ینگه دنیا سال ۱۳۶۵ و اقامت در کالیفرنیا-چاپ اولین کتاب شعر بنام (الف مثل باران) در سال ۱۳۸۴ در ایران توسط انتشارات شاعر امروز.
این نوشته در بیانیه ارسال شده است. افزودن پیوند یکتا به علاقه‌مندی‌ها.

نظرتان را ابراز کنید