در فاصله‌ی زمانی که ارتباط ما با شما قطع بود دو دوست و همکار رسانه ما را ترک گفتند که جایشان واقعا خالی‌ست.

منصور خورشیدی شاعر و منتقد خوب کشورمان در مصاف با سرطان شکست. خورشیدی شاعر پرکار و همسشه تازه که بواقع یکی از ارکان ستبر “شعر حجم” بود و جای‌اش در بین دوستان و شعردوستان هماره خالی خواهد بود.

محسن صبا نویسنده و حافظ‌شناس توانا که در تصادف اتومبیل اواخر سال گذشته آن‌سوی زندگی رفت. آقای صبا در طول سال‌های انتشار رسانه همواره با ما همکاری داشت و ما را از “یادداشت‌های شخصی‌”اش که غالبا غیر شخصی بود بهرور ساخت. یاد این دوست فرهیخته هماره با ما خواهد بود.

برای گرامی‌داشت این دوستان اشعار و نوشته‌های ان‌ها را این‌جا و آن‌جا برای‌تان خواهیم آورد.

یادداشت زیر از سایت یادداشت‌های‌ شخصی‌ی محسن صبا …….آمده  در کانال تلگرام آقای ایرج شافعی نقل شده است.

لابد شنیده‌ای که چند ماه پیش شهرداری‌ی مشهد در یک اقدام سریع نام بولواری را از ایرج میرزا به جلال آل‌احمد تغییر داده بود که مدت‌ها هم اسباب تمسخر مردم و تفریح شاعران طنزپرداز بوده است.
این که چرا‌ آل‌احمد نام مطلوبی برای نام‌گذاری و احتمالا جایگزینی بزرگراه‌ها، مکان‌های فرهنگی، مدارس و حالا بولوارها شده است موضوعی مناقشه‌انگیزی است خارج از این یادداشت و نقدا به همین بسنده می‌کنیم که او لااقل دارای بزرگترین اعتبار فعلی حکومت یعنی ‎”مرحوم بودن” است ادامه‌ی خواندن→

خورشیدی دیگر نیست و سایه‌ها می‌روند تا در پی‌ی خورشیدی دیگر آب شوند 

به یاد دوست شاعر و فرهیخته‌ام که ما را خیلی زود ترک کرد این شعر او را که شاید آخرین شعرش باشدا در این‌جا می‌‌آورم.

 
  چهره زرین کوب کار بیژن اسدی پور

زرین‌کوب در تاریخ‌نگاری نگاهی همه‌جانبه داشت و سعی می‌کرد هیچ جنبه‌ای از تاریخ را مسکوت نگذارد. او حقایق پشت پرده تاریخ را نشان می‌داد و این به مذاق خیلی‌ها خوش نمی‌آمد.
زرین‌کوب نامی است که به احترام آن باید از جا برخاست. مردی که ادبیات فارسی و نقد ادبی را متحول کرد. آثارش سرشار از اطلاعاتی است که هر پژوشگری خواه ناخواه باید به آن مراجعه کند. مردی که اطلاعات عجیب و گسترده‌اش در حوزه‌های ادبیات، فلسفه و تاریخ انسان را دچار شگفتی می‌کند. اینکه یک شخص بتواند در تمام این علوم استاد باشد، اتفاق عجیبی است که ناخودآگاه انسان را دچار این غرور می‌کند که چه خوب، این مرد بزرگ هموطن من است! ادامه‌ی خواندن→

از دفتر نامه‌ها – به زنده‌یاد محسن صبا، زیباترینِِِ نومیدان

نقل از: وبلاگ مانا روان‌بد

سلام آقای صبا

[حالا راحت می‌شود شما را خطاب گرفت و به اشاره رد نشد. شما هم اینجور راحت‌تر بودید که م. ص. یا حتی محسن و این چیزها بیاید تا اسم و اشاره مستقیم شود.]

امروز، ظهری که خبر رسید شما رفته‌اید و ما را تنها گذاشته‌اید تهران از صبحش ابری بود و من تازه رسیده بودم دفتر انتشارات، کارها خوب پیش رفته بود و می‌دانستم دیگر چندان کاری ندارم تا دمِ غروبی که برای طرح جلد بعضی کتاب‌ها باید برویم دیدنِ بهرام داوری ــ راستی نشد بگویم بهرام چقدر از آن جستارِ شما خوشش آمده بود و همان چند سال پیش که تازه خوانده بود یادم هست گفت: «داستانِ خوب چندسال بود نخوانده بودم» و من جوانی کردم گفتم آقا داستان نبود بیشتر خاطره بود، که خندید گفت شما بگو خاطره من میگم داستان. «این شماره با تأخیر» را شبی آقای نوکنده آمد و برایش آورد. قبل‌تر بهرام از شب‌های برفی و پیاده‌رفتنش با بیژن گفته بود تا حسش و احترامش به کاظم رضا، که هنوز زنده بود، حتی بهرام گفت می‌خواهد ببیندش و روزهای آخر بیمارستان هم سپرد به من که پرس‌و‌جو کن و شماره و بخشش را پیدا کن بروم ملاقاتش، ولی گفتند به دلیل عفونت بیمارستانی و اینها بهتر است بگویی بهرام نیاید، و نیامد، و کاظم رفت و دریغای بهرام یادم ماند. خلاصه از آن روزهای ابریِ مخصوص بود امروز، و پیاده که می‌آمدم دفتر یادم از روزی ابری آمد که «این شماره با تأخیر» شماره شش را برای دوستی برداشته بودم و توی تاکسی جستار شما را خواندم و قبل تجریش پیاده شدم سر زعفرانیه، و تا دفتر انتشارات پیاده رفتم و سعی کردم با چشم شما سربالایی را ببینم؛ وقتی رسیدم دفتر نشستم توی مبل چرم سیاهِ تک‌نفره پشت به نورگیرِ جلوِ اتاقم و لپ‌تاپ روی پا گذاشتم و چندخطی برای شما نوشتم از واخواندنِ خاطراتِ شما با بیژن، و اینکه حالا کجا نشسته‌ام و برای شما چیز می‌نویسم. جواب شما را هم یادم هست. خلاصه در همین فکر و یادها بودم امروزِ ابری که رسیدم دفتر و اول از همه دیدم دوستی نوشته شما رفته‌اید: درگذشت: مهر ۱۳۹۷ ادامه‌ی خواندن→

                                                   بارعام شاهانه در روز عید

                           ورودی تخت‌جمشید

رسانه در هر شماره یک یا دو تصویر را برای خواننده‌گان گرامی خواهد آورد.

نقل از مجله‌‌ی مجازی پزشک:

متأسفانه تلاش ما برای ثبت نظام‌یافته و منظم تاریخ‌مان و محافظت از اسناد، خاطرات شفاهی و عکس‌های مهم‌ تاریخی‌مان در مقایسه با تلاش‌های برخی از کشورهای دیگر، بسیار حقیر و ناچیز بوده است.

درست به همین خاطر است که وقتی هر چند وقت یک بار از گوشه‌ای به ناگاه عکس‌های تاریخی کمتردیده شده یا نادیده از ایران می‌بینیم، به هیجان می‌آییم.

عکس‌هایی که در این پست مشاهده می‌کنید از مجله نشنال جئوگرافیک آوریل ۱۹۲۱ انتخاب شده‌اند. این شماره از مجله به تمامی به ایران اختصاص داشت

شاعران این شماره: برتولت برشت، رحمان بهزادی‌فر، حبیب شوکتی و حسین منزوی

_____________________________

یک عکس از: برتولت برشت

ژنرال!
تانک‌ات قوی‌ترین خودروست
جنگل را فرو می‌ریزد،
و هزاران نفر را له و لورده می‌کند.
اما یک عیب دارد:
نیاز به یک راننده دارد.
ادامه‌ی خواندن→