از سیم خاردار می‌گذرد

و آن‌ سمت

مشتی که فال می‌گیرند

حرف‌ها که می‌گذرد

تابوت سبز می‌شود

……………………تا درخت.

شکل حروف بی‌صدا!

خاموش است این دست

بلندگوهای مازاد بر احتیاج

خبری را اعلام نمی‌کنند

آن‌قدر تاریک است یکشنبه

که در تقویم امسال

………………………دیده نمی‌شود

فرق شما با ابر چیست؟

خواب‌ مرا هیچ رختخوابی

پهن نمی‌کند

باید بیرونِ این دایره

ریخته شده باشم

وگرنه ابروهای پیوسته‌ی عکس‌های قدیمی

قاب‌های‌ام را وصل می‌کردند

از پشت سیم‌ خاردار هم می‌شود شنید

بی پرِ پروانه

………………………………………………..١۵ مارس ٢٠٠٩

……………………………………………. کوُل کالیفرنیا

.

شعرِ“ تو را دارم“ از شاعر افغانی، الیاس علوی را از مجله‌ی الکترونیکی‌ی وازنا برای‌تان نقل می‌کنم. ترجمه‌ی‌ انگلیسی‌ی این شعر را نیز می‌توانید در نشانی‌ی فوق ببینید.

.
تو را دارم

دیروز خواهرم را دزدیدند

امروز خانه ام را تخریب کرده اند

و فردا آواره می‌شوم.

.

امشب تو را دارم

کنار تکّه‌های خانه‌ام

میان عکس‌های خانوادگی

میان مدادهای رنگی

نه می‌توانم نقاشی بکشم

نه سیگار بکشم

نه به چشم‌های مادر نگاه کنم

نه می‌توانم

به چشم‌های مادر فکر کنم.

حتّی اگر مرا به سلول انفرادی بیندازند

عریان‌ام کنند

وسگ‌های ترک تکّه‌تکّه‌ام را بجوند

” امشب تو را دارم”

وهیچ‌کس نمی‌تواند

مرا از داشتن این جمله محروم کند.

حتّی اگر دو شبانه‌روز گرسنه باشم.

.
.
.
.
.
.
.

قله‌نشین
.
پرخاش نگاهت، زمانی که عاشقی
فرارم می‌دهد،
…………..با مهربانی
مشکلی نیست!
بده بستان که نیست
قسمت زیبای‌اش اینجاست
که تمام روزهای من به تو می‌رسند،
…………………………..در انتهای گذرشان
آخر در مُشت‌ات
تکه‌ای از زندگی را پنهان کرده‌ای
و تقصیر تو هم نیست،
…………………….که عشق یاد دادنی نیست!
حال،
اینکه برایت می‌نویسم،
بهانه‌ی با تو بودن است
و گرنه این واژه‌های نخ‌نما
که در خمیازه‌ی کاغذ هم گم می‌شوند،
…………………………….چه قابل شما را دارد؟

.

نام این پرنده آن قدر سوراخ است که

“یاد یار مهربان آید همی“

.

.

.

نام شما چه بود؟!

این‌جا سوال‌های کوتاه

با شماره‌های بلند آویزان می‌شوند

“خواب‌های شماره‌دار

پشت دیوارهای شماطه“
.
.

………………………………………………………….. کوُول کالیفرنیا

…………………………………………………….فروردین ١٣٨٨

کمی نم به تاريخ بزنيد

گرد و خاکش چشم همه را می‌سوزد

هنور هم تمام جنگل‌های جهان

برگچه‌ام را در پی يابش خود

می‌گردند

کجايی‌ام را از چگونگی چه خبری

پرس و جو می‌کنم

سرشارم از مرگی که رگم را

به ريشه‌های غليظ خوابت

وصله می‌زند

فقط وصله‌هايمان هم‌رنگ شده‌اند

مارنگ و بوی لحظه‌ای هستيم که از دستان هم می‌روييم

در سرزمين چشم

شب از خوابم نمی‌پرد

محوم کن در بخار پوستت …………………………………………….. 

بنوشم و بپوشم و جايی در خودت

جايی که بيداری‌ام را از ياد ببرد

اين مرگ هميشه تنها زيسته است

.

.

از غلامحسين نصير‌ی‌پور منتشر شد:

چلچله لال

سنگفرش

ترا تاريک‌تر از بادم

نشانی جهت سفارش: انتشارات شاعر امروز

ايران تهران صندوق پستی ۴۱۴-۱۴۵۶۵

نوعی خوانش*

عباس عزیز

دخالتِ خواننده در متن، متن را با خود می‌بَرد. وگاهی هم خودش را با متن. من خواننده ای را دیدم که روی کتاب “دلتنگی ها” گریه می‌کرد

تابستان ۵۷ بود، بعدازظهرها به آپارتمان دوستی درخیایان فروردین می رفتم و باهم تریاک می‌کشیدیم
یکی ازبعدازظهرهای ِداغ که به استودیوی او رفتم، نبود. درها را باز و پنجره هارا بازتر دیدم. صدای اوهو، اوهو می‌آمد. آهسته آهسته رفتم تو . محمود مؤمنی بود! صورتش را روی کتاب گذاشته بود و اوهو، اوهو، اوهو
باقی اش را تعریف نمی کنم. نمی توانم! من این صحنه را هیچوقت فراموش نمی کنم

آن کتابِ خط خطی راهم هنوز دارم، و گاه می‌اندیشم که او مرا بهتر از من می‌خواند
شاعر عجیبی بود. مودی *، و مثل همۀ مودی ها خالص . حالا به اندازۀ تمام “دلتنگی ها”يم دلتنگِ او شده ام. اگر گذارم روزي به گرگان افتاد، سری به خاک او می زنم وکمی اوهو، اوهو، اوهو می‌کنم

تا وقت دیگر قربانت…………………………………………………………………. * maudit (نفرینی ؟)
نوشته از سایت یداله رویایی

کوچک‌تر از شمایم اما

تمام جهان را می‌خواهم

……………………….تسخیر کنم

دستان‌ام بزرگ‌اند

و در هیح دستکش چرمی‌ی اصل

………………………نمی‌گنجند

خودکار کوچک‌ام

خالی نمی‌شود

و بر هر چیزی می‌نویسد

من با کسی نمی‌جنگم

آخرین بیانیه‌ام را نوشته‌ام

اهل معامله نیستم

زیر هر شعر تازه‌ام

معاهده‌ی صلح با شما را

امضاء می‌کنم

تیر خلاص را رها کرده‌ام

و هیچ‌چیز در تیررس من نیست

تمام جهان را می‌خواهم

…………………………..تسخیر کنم اما

…………………………………………………. ٢٣ ژانویه ٢٠٠٩