دوست و یاور گرانقدر رسانه جناب محسن صبا در سوگ از دست دادن رفیقی نیک نفس و ارزشمند در سوگ نشسته‌اند لذا در این شماره از داشتن یادداشتی تازه از ایشان محروم بودیم که با کسب اجازه از حضور با قدرشان دو یاداشت منتشر نشده‌ی کوتاه از او را از بایگانی رسانه انتخاب کرده‌ایم که برای علاقمندان این یاداشت‌ها می‌آوریم و برای آقای صبا سال‌ها عمر و سلامت آرزو می‌نماییم.

۱

با یکی از دوستان به مناسبتی به دیدن یکی از این مراکز تولید مرغ رفته بودیم . صف طولانی  مرغان  عظیم‌الجثه جهت ورود به مکان فرود گیوتین بی هیچ قد قدی در کمال نجابت به انتظار نوبت خود  ایستاده  بودند.  نه اعتراضی و  نه تلاشی برای رهایی . آن دوست گفت: چرا تو فکری؟ گفتم: از معمای خلقت در شگفتم. در آن روزگاران قدیم اغلب ما در حیاط کوچک خانه‌های خود مرغ و جوجه داشتیم که درشت‌ترین آن ها یک سوم این‌ها هم نمی‌شد اما وقتی از نزدیک‌شان عبور می‌کردی به اعتراض جیغی و پری می‌زدند، ادامه‌ی خواندن→

۱-مشروطه

DNA ناصرالدین شاه، دیر جواب داد

ماشین دودی راه افتاد

ما داد زدیم: انقلاب!

در باغشاه پیاده شدیم

ما داد زدیم: آزادی!  ادامه‌ی خواندن→

برای شنیدن شعر حیدربابای شهریار باصدای شاعر نشانی‌ی زیر را فشار دهید

Heydar Baba

ادامه‌ی خواندن→

عاليجنابان اعضای فرهنگستان علوم!

به‌من اين افتخار داده شده است که گزارشی درباره‌ی دوران اول زندگی خودم، يعنی دورانی که ميمون بودم، به فرهنگستان تقديم کنم.

من متأسفانه نمی‌توانم به‌درستی از عهده‌ی اين وظيفه برآيم، زيرا نزديک به پنج سال است که از زندگی ميمون‌ها دورم، زمانی که با حساب تقويمی شايد کوتاه باشد، اما آن‌طور که من آن را چهارنعل و در هر مرحله به‌همراهی انسان‌های ممتاز، راهنمايي‌ها، تشويق‌ها و موسيقی ارکستری، اما در اصل به‌تنهايی طی کردم، بی‌انتها است. به‌تنهايی، زيرا همه‌ی آن همراهی‌کنندگان، برای آنکه در جريان قرار داشته باشند، خود را از موانع دور نگاه می‌داشتند. چنانچه من می‌خواستم با سماجت به گذشته‌ و خاطرات نوجوانی خود بچسبم، اين دستاورد غيرممکن می‌بود. درست همين صرف‌نظر کردن از هرگونه خيره‌سری، مهم‌ترين وظيفه‌ای بود که من برای خودم معين کردم؛ من که ميمون آزادی بودم، نيروی خود را به‌طور کامل در راه اين هدف به‌کار گرفتم و با اين کار، خاطره‌هايم دايم دور و دورتر شدند. راه بازگشت من که در آغاز کار، چنانچه انسان‌ها می‌خواستند، به‌فراخی کرانه‌ی آسمان می‌بود، همزمان با تحولِ به‌پيش‌تازانده‌شده‌ام، به‌تدريج تنگ‌تر و صعب‌تر می‌شد؛ من در دنيای انسان‌ها بيشتر احساس راحتی می‌کردم و خود را به آن وابسته‌تر می‌ديدم؛ طوفانی که مرا از گذشته‌ام کنده بود، به‌تدريج به‌ملايمت گراييد و امروز به نسيمی تبديل شده که پاشنه‌های پايم را خنک می‌کند؛ و حفره‌ای در دوردست‌ها که طوفان از آن وزيده و زمانی مرا با خود آورده بود، اکنون چنان کوچک شده است، که من، حتی اگر نيرو و اراده‌ی کافی برای بازگشت به آنجا را داشته باشم، بايد همه‌ی پشم‌های تنم را برای عبور از آن بچينم. آقايان محترم، با وجود اينکه تمايل شديدی برای دانستن اين مطالب دارم، بايد به ‌صراحت بگويم که بازمانده‌ی ميمون‌ها در شما – اگر چنين چيزی در تکامل نوع شما وجود داشته باشد- نمی‌تواند به‌نظرتان دورتر از سابقه‌ی دوران ميمون بودن من برسد. کف پای همه‌ی موجودات زمينی در برابر قلقک حساس است، چه شامپانزه‌ی کوچک، چه آشيل رويين‌تن. ادامه‌ی خواندن→

شعری از: اسماعیل یوردشاهیان اورمیا

شب عشق آمده بود

تن خونین وعریان

نگاهش زلال

زبانش هزار حرف

می گفت باید مراببینی

کوچه آواز کسی را می‌برد ادامه‌ی خواندن→

تا چراگاه کلاغان…

باز غفلت زد شبیخونی دگر درخواب‌مان

مرگ را نوشید، بر دست پدر سهراب‌مان

سایه‌هول است و قید از ما نمی‌گیرد زپای

تا دهان گورها، در خود، نگیرد قاب‌مان

ماهیان تشنه رابلعید ماهیخوار و… باز ادامه‌ی خواندن→

شعری طنز از رحیم رسولی

همه چی ارزون و نون بشه گرون که بهتره

عوضش هیچکی نره دنبال نون که بهتره

این می‌ره دنبال نون اونم می‌ره دنبال اون

اینجوری هرکی می‌ره پی همون که بهتره

عوض اینکه بپرسی پول نفتمون چی شد؟ ادامه‌ی خواندن→

.
رادیو گیلکی خبر می‌دهد و جنگل‌های شمال صفحه‌ی تلویزیون را سبز می‌کنند، روی تاقچه‌ تصویر بزرگی از ماهی‌های دریاچه‌ی خزر توی قاب عکس موج می‌زند، گلدان کوچک روی میز از سفر باغ‌های زیتون رودبار برمی‌گردد، بوی مزارع چای مشام قوری قدیمی را تازه می‌کند و مرغابی‌های مهاجر از آینه می‌گذرند. اما برفی که توی کوچه می‌بارد از جنس خواب‌های من نیست.
……………………………..۵ دسامبر٢٠٠٩
…………………………. روزویل کالیفرنیا