روز اول:

ترانه‌ی تیم ملی‌ی فوتبال را که شنیدم بلافاصله تلفن منزل خواهرم را گرفتم. تنها باز مانده‌ی پدری‌ام که هشتاد و سه ساله است و تقریبا نابینا. گوشی را که برداشت با نگرانی پرسید:

– چی شده؟

گفتم هیچی, فقط زنگ زدم که بپرسم پسر عمو مسعود هنوز زنده‌ست یا نه؟

– نصف گوشتم ریخت, راستش بگو چی شده؟

– گفتم هیچی, دارم یک چیزی می‌نویسم یاد اون افتادم.

– من که ندیدمش, اما اگه مرده بود لابد خبردار می‌شدم. انگار تو نمی‌دونی من بچه‌هامو شیش ماه به شیش ماه نمی‌بینم, اونوقت سراغ پسر عمو رو از من می‌گیری؟

تا دیدم می‌خواهد سر گله را باز کند به تاکتیک مخصوص دختر خودش متوسل شدم و گفتم: ادامه‌ی خواندن→

ادامه‌ی خواندن→

شاعران این شماره  ناهید عرجونی، نازنین نظام‌شهیدی، نعمت اسلامی، حنیف خورشیدی، هوشنگ رئوف، جهانگیر صداقت‌فر، خیراله فرخی و شهاب مقربین
___________________

یک شعر:از ناهید عرجونی

باید بیایی
زخم‌هایت را بیاوری توی همین شعر که حالش بد است
صدای دوستانت را هم
حتما قرار نیست که قهرمان باشند
صدای ناله‌های‌شان را بیاور
خواهش‌های‌شان را
صدای اعتراف‌های بعد از شکستن گردن
دندان‌های شکسته را هم بیاور
کاسه‌های لب پر
لباس‌های راه راه
راهروهای سرخ
همه چیز را با خودت بیاور

مهم نیست کسی حالش بد می‌شود از دیدن
بد می‌شود از شنیدن‌اش
این شعر نباید کودن بماند
آسوده بخوابد
و باور کند
جهان جای امنی
برای انسان است!

ادامه‌ی خواندن→

این نامه در پاسخ به نگاه ناقد محترم  مسعود هزارجریبی به یک شعر شاعر گرامی حافظ موسوی تحت عنوان وسوسه‌های ابزار که پیش‌تر در رسانه آمده بود بود نوشته شده است.

……….حافظ موسوی ———— مسعود هزارجریبی

آقای هزارجریبی عزیز سلام

نوشته‌ی زیبا و سرشار از تفکر و باریک‌بینی هوشمندانه‌ی شما را چند بار خواندم و لذت بردم. برای گنگِ خواب دیده‌ای چون من، با این زبان الکن چه موهبتی بالاتر از این‌که ببیند تیرش حداقل در یک مورد به هدف نشسته است و دوست نادیده‌ی مهربانی را بر آن داشته است که بنوازدم. نواختنی از آن گونه که حکیمی، دیوانه‌ای را. یا دست مهربانی، شوریده‌ای را. ادامه‌ی خواندن→

………. مانا آقایی…………….محمد یعقوب یسنا

نوشته‎ی: محمد یعقوب یسنا

برگرفته از سایت خراسان زمین

 ١٣ جدی (دی) ١٣٨٨

اما اگر قرار بود میان دست‌های تو پیر شوم
دلم می‌خواست خطوط تنت را
با پلک‌های بسته نوازش کنم
از رگ‌های برآمده پیشانی‌ات
تا طرح محجوب گونه‌ها بروم
…
مرگ اگر لب‌های تو را داشت
شاهرگ‌های مرا
زود تر از این‌ها به بوسه‌ای می گشود
…(مرگ اگر لب های تو را داشت)
مانا آقایی، به سال ۱۳۵۲ در بندر بوشهر ایران به دنیا آمده، و در چهارده سالگی با خانواده به کشور سوید، مهاجرت کرده است. دکترایش را در رشته ایران شناسی از دانشگاه اوپسالای سوید به دست آورده است. پایان نامه دکترایش، پژوهشی است در باره «زنان داستان نویس ایران»، در ضمن، کتاب «فرهنگ نویسندگان ایرانی در سوید» را نیز به نشر رسانده است. ایشان از شعر جهان، به ویژه شعرهای از شاعران چینی را نیز ترجمه کرده است. 

مهم‌تر از همه مانا آقایی، امروزه در شعر فارسی، (با نشر سه مجموعه شعری: « در امتداد پرواز، مرگ اگر لب های تو را داشت، و من عیسی بن خودم»)، جایگاهی قابل ملاحظه، پیدا کرده است. موقعی که بخواهی از شعر معاصر فارسی سخن بگویی، نمی توانی از کنار اشعار مانا آقایی رد شوی. یا هنگامی که بحث از شاعران زن در شعر فارسی امروز باشد، بی هیچ تاملی، مانا آقایی، در این میان جایگاهی ویژه، دارد. ادامه‌ی خواندن→

اسفند ماه سفر دو بزرگ ادبیات و فرهنگ این مرز و بوم ستمدیده است مردانی که هیچ‌گاه مردم را از یاد نبردند و با قلم‌شان با دیکتاتوری حاکم مبارزه کردند و جز راستی و درستی از خود جا ننهادند.

به‌پاس گرامی‌داشت این دو عزیز مقاله زیر نوشته‌ی ایرج افشار . در مورد علامه علی‌اکبر دهخدا را برای‌تان می‌آوریم.

به دلیل طولانی بودن این نوشته آن‌را در چند شماره منعکس می‌کنیم.                                     رسانه

شماره‌ی پنجم

ادامه‌ی خواندن→

کتابخانه بریتانیا یک میلیون عکس را به صورت رایگان در سایت فلیکر قرار داد- عکس‌های کم‌نظیری از ایران در میان این عکس‌ها

توضیح‌اش با شماست

شماره‎ی ۳۴