یک شعر از بکتاش آبتین

…. در پيراهن من

تن‌های بسياری‌ست كه هر روز

در خيابان‌های شما

تكرار می‌شود .

هفت خطم ،

نستعليقم ،

ثلثم ،

شكسته‌ام؛

من انحنای كمر تمامی شما هستم !

و خط ديگرٍ آن اتوبوس

كه هر روز از جاده‌ای می‌گذرد منم ! …. نه !

بايد نقش دهانی را بازی كنم

كه از حنجره‌هايی روشن برخاسته‌اند … .