یک شعر از احمد شاملو

پيش از تو

صورتگران 

بسيار 

از آميزه برگ‌ها 

آهوان برآوردند؛

يا برشيب كوهپايه‌اي

رمه‌اي

كه شبانش در كج و كوج ابر و ستيغ كوه نهان است؛

يا به سيری و سادگی 

در جنگل پرنگار مه‌آلود

گوزنی را گرسنه كه ماغ می‌كشد.

تو خطوط شباهت را تصوير كن:

آه و آهن و آهك زنده

دود و دروغ و درد را-

كه خاموشی 

تقوای ما نيست. 

سكوت آب می‌تواند خشكی باشد و فرياد عطش؛

سكوت گندم می‌تواند گرسنگی باشد 

و غريو پيروزمندانه قحط؛

همچنان كه سكوت آفتاب

ظلمات است.

اما سكوت آدمی فقدان جهان و خداست.-

فرياد را تصوير كن!

عصر مرا تصوير كن

 در منحنی تازيانه به نيشخط رنج؛

همسايه مرا

بيگانه با اميد و خدا؛

و حرمت ما را 

كه به دينار و درم بركشيده‌اند و فروخته.

تمامی الفاظ جهان را در اختيار داشتيم 

و آن نگفتيم 

كه به كار آيد،

چرا كه تنها يك سخن، يك سخن در ميانه نبود:

آزادي!

ما نگفتيم

تو تصويرش كن!