یک شعر از: بکتاش آبتین

ما اهالی رنج بودیم

و در کارخانه

با پیراهن‌هایی پر شور

عرق می‌ریختیم.

ما

نقاط مشترک فراوانی داشتیم

و فقر

در سفره‌های باریک‌مان

پهن بود.

اما

راز بین اعداد و کلمات را

می‌شناختیم

پس جدای‌مان کردند

تعدادی از ما را

در انفرادی

و تعدادی دیگر نیز

در انفرادی بودیم.

اما

همچنان نقاط مشترک فراوانی داشتیم.

و هر کدام از ما

در شبکه‌ی تلویزیونی

بر علیه خودمان اعتراف کردیم!

ما دیگری بودیم

اما هنوز

نقاط مشترک فراوانی داشتیم.

آن‌ها اما،

دور از چشم تلویزیون‌ها

زیرِ پیراهن‌های پر شور ما

نقاشی شلاق را

پنهان کرده بودند!