- [wikiwordpress]
جستجو
دفتر هنر وبژهی «نشریات فکاهی ایران» را میتوانید با فشار روی نشانیی زیر بخوانید و داشته باشید:
daftar-honar.com
__لل_____________________ _..._________________ ..................................................................................... دفتر هنر شمارههای گذشته را میتوانید از طریق رسانه ابتیاع کنید. ntjv ikv _..._________________ .. ***************دوستان گرامی
از شما که علاقهمندید با درج کارهای ادبی و هنریتان و نیز اخبار و اطلاعات تازه در رسانه شرکت کنید آنها را با فرمتword به نشانیی
habib@rasaaneh.com برایمان ارسال کنید تا در صورت امکان در اینجا منتشر کنیم.
____________________________
....
...... .....
.. «الف مثل باران» را از رسانه بخواهید. .............. .. ..دو گفتار کتاب جدید محسن صبا چاپ انتشاراتیی آوانوشت منتشر شد. ......_______________________________________________ ______________________________________________کتابهای رسیده
.با تشکر از دوستانی که کتابهای خود را برای رسانه ارسال داشتهاند.
این کتاب را میتوانید در نشانیی زیر بخوانید.
http://asre-nou.net/php/view.
php?objnr=31357 پیوندها
دستهها
- دیدار 19168
-
سرفصلهای موسیقیی ایران «نامهی اول»
خديجه مرتضايى مشهور به اشرفالسادات ملقب به “مرضيه” زاده اول فروردين ١٣٠٣ خيابان عينالدوله ،دبستان را در مدرسه هما و دبيرستان را در مدرسه عصمتيه گذراند.
مرضيه مىگويد: من زن پدرى داشتم كه پيانو به سبك مرتضى محجوبى میزد. او تاثير عميقى روى كارهاى من داشت و در باز خوانى اشعار مشروطه بخصوص اشعار شيدا مرا تشويق میكرد و آشنايى من توسط زن پدرم با استاد حشمت راد دريچه تازهاى را بروى من باز كرد و من با هر تصنيف جان تازهاى میگرفتم.
مرضيه از چند خوان موسيقى عبور كرد تا بالاخره خود را به خوان هفتم يعنى راديو تهران در سال ١٣٢٧ رساند.
جواد لشكرى در اركستر راديو ماند و بزرگ لشكرى وصل شد به اركستر رحيمخان منصورى كه از قضا در اين زمان سرش گرم بود به اجراء و ضبط تصانيف شيدا با تنظيمهاى جديد با آواز بانو مرضيه.
خيز بزرگ و به عبارتى ديگر بلند پروازى مرضيه در راديو و ورود به قلمرو گلهاى راديو آن هم در مقام نخستين زن برنامه گلهاى جاويدان.
قضيه نيش و كنايههاى مرضيه و بنان سر دراز داره و سابقه آشنایی بیشتر بر میگردد به كنسرتهاى انجمن موسيقى و به رهبرى روحالله خالقى و اجراى اولين تصنيف دو صدايى «بوى جوى موليان»، كه از اين پس هر چه اين خواند آن يكى هم خواند واين رسم مرضيه رايج بود تا دوران تازهتر از جمله ترانه «اى اميد دل كجايى» كه اول بنان خواند و مرضيه هم بدنبالش. آهنگ اين ترانه را پرويز ياحقى ساخته در ١٧ ،١٨ سالگى.
این نوشته در سرفصلهای موسیقیی ایران, معرفیی یک هنرمند ارسال شده است. افزودن پیوند یکتا به علاقهمندیها.