دو شعر از داوود مالکی

 ۱–

بر کفل اسب‌ها

جز حسرت جاده‌های نرفته

چیزی شیهه نمی‌کشه!

********

۲–

پناه می‌برم

به اُورادی که دهان مرا لبریز کرده

و امان نمی‌دهند

تا بر قومی تازه

که نه کتاب دارند

نه عصا

و نه پیراهنی برای دریدن

نزول کنم

قومی که درخت‌های‌شان

پر از بخت‌های بسته است

پناه به پیامبران بی‌پناه

که پیشانی‌شان پر از اُوراد گم شده است

و تنها معجزه شان

دهانی سوخته و آیاتی گم شده است

به مادرم که تازه بود

و در نمازهای هزار رکعتی‌اش

پدر را حرام کرد

پناه به پنجره‌های دخیل

که دلشان پر است

و حرم‌هایی که بغض کرده‌اند

و مثل من

دعایی عاجل را نیازمندند