یک شعر از سمیح القاسم

می ترسم از آن روز
می ترسم از روزی که بشر نامش تغییر کند

دیگر به نام قبیله صدایش نکنند
به نام عشیره

به نامی که خانواده اش گذاشتند

به نامی که او را صدا می کردند

می ترسم از آن روز

نام بشر به نام حکومتها

به نام ایدئولوژِی
به نام دیکتاتورها تغییر کند
می‌ترسم ازآن روزی که سمیح صدایم نکنند

می ترسم از نام حکومت بن حکومت بن حکومت
ایدئولوژی بن ایدئولوژی بن ایدئولوژی

دیکتاتور بن دیکتاتور
وپیراهنی شبیه زندان تنم کنند
دستانم را تازیانه بدهند

وچشمانم را اعدام بیاموزند
می ترسم از آن روز.

یک شعر از: حسین برکتی

و ما میان‌وعده‌های تکراری

برای وعده‌های جنگیم

دور خالی میزها می‌نشینیم

امروز را تهنشین می‌کنیم

فردا را وعده می‌دهیم.

ادامه‌ی خواندن→

این متن از صورت‌کتاب بیژن اسدی‌پور نوشته دوستم سعید اسکندری را برای بیستمین سالگرد کوچ احمد شاملو و به احترام این اسطوره‌ی صراحت و ایستادگی در این‌جا نقل می‌کنم.

نوشته: سعید اسکندری

ادامه‌ی خواندن→

ابراهیم گلستان و سرقت کارهای ادبی هنری فروغ فرخزاد

مصاحبه‌گر: محمد پوررشیدی

دکتر بهنام اوحدی- روانپزشک و روان درمانگر- از نیمرخ روانی طنزپردازان در یک مصاحبه شنیدنی می‌گوید. از پژوهشی که درمورد پرویز شاپور انجام داده و درباره بیش از بیست طنزپرداز و هنرمند، صحبت‌های تازه‌ای دارد

برای شنیدن این مصاحبه روی تصویر زیر را فشار دهید.

<a

تاجریزی خاکستر: اشعار و خوانش منصور خورشیدی 

برای دیدار و شنیدن این ویدیو روی تصویر شاعر را فشار دهید.

مایاکوفسکی: شاعر در متن انفجار

به‌مناسبت زادروز ولادیمیر مایاکوفسکی

نوشته: بابک شاکر

«هر جا که درد هست، من آن‌جا هستم.

من بر هر دانه اشک، مصلوب شده‌ام.»

مایاکوفسکی را نمی‌توان در خطابه‌های حزبی یا قاب پرچم‌های سرخ به بند کشید. او شاعر انقلاب نیست؛ بلکه انفجار زبان پیش از آن است که سیاست به آن برسد. از میان صدای طبل‌ها، پوچی رژه‌ها، و طنین گام‌های جمع، صدای یک «من» بیرون کشیده می‌شود؛ یک من متورم، ناآرام، و زخمی. نه به‌مثابه خودبزرگ‌بینی، بلکه به‌مثابه ظرفی برای تلاطم زبان. این همان جایی‌ست که شعر او را از شاعران ایدئولوژیک جدا می‌کند.

در شعرهای او، زبان چون ماده‌ای زنده می‌پیچد و کش می‌آید، قواعد نحوی را می‌گسلد، معنا را به لبه‌ی انفجار می‌رساند. شعر دیگر رسانه‌ای برای انتقال پیام سیاسی نیست، بلکه خود سیاستِ فرم است. خندیدن، برخلاف انتظار، نه نشانه‌ای از رهایی که نوعی کژتابی و «فوران درونی» است. خنده در شعر مایاکوفسکی، انفجار ناتمام سوژه است؛ واژگان، دهان را ترک می‌کنند بی‌آنکه به معنای پایدار برسند.

ادامه‌ی خواندن→

اندر حکایت تهیه و تنظیم و انتشار کتاب طنزآوران ایران با همکاری‌ی عِمران صلاحی و نیز چاپ دوم این کتاب و حذف نام بیژن اسدی‌پور و درد دل عِمران گرامی از این حذف و تغییر که برای اطلاع دوستداران طنز ایران در این‌جا نقل دوباره می‌کنیم.                                      رسانه

عمران صلاحی-بیژن-اسدی‌پور

>
ادامه‌ی خواندن→

پرویز حسینی با شهره آغداشلو

شماره‌ی ۴۸

مهین زرین‌پنجه

نقل از: خانه ادبیات ایران

خانه‌ٔ ادریسی‌ها را می‌‌توان تمثیلی از میهن دانست و حوادثی که بر ساکنان آن آوار می‌شود. منتقدان و مفسران ادبی، این رمان را موضع‌گیری “غزاله علیزاده” در برابر نمود عینی مفهوم انقلاب قلمداد کرده‌اند. کتاب با جمله‌ای معروف شروع می‌شود که می‌توان آن را چکیده‌ داستان و نیز دیدگاه علیزاده درباره‌ی انقلاب دانست: «بروز آشفتگی در هیچ‌ خانه‌ای ناگهانی نیست، بین شکاف چوب‌ها، تای ملافه‌ها، درز دریچه‌ها و چین پرده‌ها غبار نرمی می‌نشیند. به انتظار بادی که از دری گشوده به خانه راه بیابد و اجزای پراکندگی را از کمین‌گاه آزاد کند.» ادامه‌ی خواندن→

هومن ذکائی

نگاه محمد جعفری دهقی

این ویدیو توسط دوست عزیزی از پاریس ارسال شد.

برای شنیدن این شعر توسط شاعر روی عکس زیر را فشار دهید:

یک شعر از بیتا امیری

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

می‌رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

می‌نشینی روبه رویم خستگی در می‌کنی

چای می‌ریزم برایت توی فنجانی که نیست

باز می‌خندی و می‌پرسی که حالت بهتر است؟

باز می‌خندم که خیلی! گرچه می‌دانی که نیست

شعر می‌خوانم برایت واژه‌ها گل می‌کنند

یاس و مریم می‌گذارم توی گلدانی که نیست

چشم می‌دوزم به چشمت، می‌شود آیا کمی

دست‌هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟

وقت رفتن می‌شود با بغض می‌گویم نرو

پشت پایت اشک می‌ریزم در ایوانی که نیست

می‌روی و خانه لبریز از نبودت می‌شود

باز تنها می‌شوم با یاد مهمانی که نیست

رفته‌ای و بعد تو این کار هر روز من است

باور این‌که نباشی کار آسانی که نیست