_شاعری با لحن داوودی_

پیوند ایرانیان؛ شهرام گراوندی: احمدرضا احمدی متولد۳۰ اردیبهشت ۱۳۱۹ خورشیدی است؛ یعنی هم اکنون وارد جهان ۸۱ سالگی شده است. عمر او دراز باد.

قرار شد به مناسبت تولدش، ویژه نامه‌ای مفصل تدارک ببینیم؛ که تلاش ما کافی نبود؛ و بخت مساعدت نکرد.

احمدرضا احمدی چندین دهه است که به طور مداوم به سرایش شعر مشغول است و اگرچه در این سال‌ها چند رمان و نمایشنامه نیز از او به چاپ رسیده اما با این حال در آثار داستانی و نمایشی او نیز رد شاعرانگی اش همچنان دیده میشود.

پرسش اساسی در خصوص زیست هنری و شاعرانه اش این است که چه کسی جز او می‌تواند این همه به ظاهر ساده حرف بزند و درعین حال تقلیدناپذیر باشد؟ سپانلو در یادداشت “فراتر از ارزش‌های بی‌تردید” شاعر معاصر و هم دوره‌اش، احمدرضا احمدی را بازخوانی می‌کند. او از سبک خاص او آغاز می‌کند، دیگران نیز، از هر زاویه‌ای که به شعرهای احمدی نزدیک شده باشند، سر آخر سبک خاص او را یادآور شده‌اند. احمدرضا احمدی زبان شعری خاص خود را دارد که برای نقد اشعارش لزومن باید این زبان را کاوید.

”براهنی می‌گوید: شعر احمدرضا احمدی دارای بیان تصویری است؛ به جای آن‌که او در کلمه فکر کند در تصویر فکر می کند و به جای آنکه با واژه‌های مجرد حرف بزند با تصاویر قابل لمس حرف می‌زند.“

سرنوشت شعری احمدرضا احمدی به گمان من سرنوشتی است بر پایه مداومت در امر شعر و از قریحه‌ای سرکش نشات می‌گیرد که شناخت غریزی‌اش از شعر، آرام آرام به امری درونی تبدیل می‌شود و از شعر مفهومی کارکردگرایانه به دست می‌دهد. کارگردگرایانه بودن شعر احمدی کارکردی است از آن رو که به نوعی کار، شغل و حرفه تبدیل می‌شود. امری که برای کمتر شاعری حداقل در روزگار ما تبدیل می‌شود.

در دورانی که شعر احمدرضا احمدی پشت سر گذاشته، او بر بسیاری از وجوه شعری‌اش پایبند بوده و همین پایبندی است که روز به روز بر غنای شعری‌اش افزوده است. اگر در کتاب تاریخ تحلیلی شعر نو شمس لنگرودی با چنین جمله‌ای برخورد می‌کنیم که: تولد شعر احمدی، میلادی طبیعی و بهنگام بود (تاریخ تحلیلی، جلد۳، ص۳۴) می‌توانیم بگوییم که اما ادامه شعر احمدی ادامه‌ای طبیعی نیست. طبیعی است بسیاری از شاعرانی که می‌شناسیم سرنوشتی غیر از نمونه احمدی داشته‌اند. یا فراموش شده اند یا کم کار شده اند یا خواسته اند که فراموش بشوند یا شعر امری مداوم برای آنها نبوده است. در عین حالی که احمدرضا احمدی به تجربه سالیان دریافته است که شعر و کار شعر امری مداوم است…