یادداشت فرج سرکوھی ۔ ۔ ۔ برای علی‌اشرف درویشیان

                  فرج-سرکوهی                                         علی‌اشرف-درویشیان

نقل از صورت‌کتاب عزیز بیژن اسدی‌پور

صمد که رفت من و چند نماینده دانشجویان اعتصابی دانشگاه تبریز در زندان بودیم. مادرم، که از شیراز به تبریز رفته بود، میهمان کاظم (سعادتی ) و روح انگیز (دهقانی) بود. مادرم روز ملاقات به نقل از کاظم خبر رفتن صمد را در زندان بر من آوار کرد . زخم رفتن او هنوز در دلم خونچکان و تازه است
.
حالا در تبعید و بیمار کسی با تلفن خبر رفتن علی اشرف را می دهد که صمد الگوی او بود . در زلالی و صمیمت به صمد شباهت‌می برد و گاهی بوی او را می‌داد برای من. یادها در ذهنم رژه می‌روند و زخم ندیدن او در این سال‌های تبعید، دست در دست غم رفتن او، در جانم ریشه می‌دواند.
.
می‌گویم با خودم سرطان بر جسم او پیروز شد. سرطان سانسور و استبداد شاهی و اسلامی و خوره بی‌عدالتی اما از او شکست خورد. در این جنگ این او بود که با آثار خود و با زندگانی خود پیروز شد با همه افت و خیزها.
.
غم سنگین رفتن او اما بر دل و جان همه ما می‌ماند.
تسلیت به همسرش و به فرزندانش، به بچه‌های کانون نویسندگان، به خوانندگان آثارش، به این وآن و به من هم.
.
نخستین نقد بر آثار صمد را کاظم نوشت. همان نقد کتاب الدوز و کلاغ‌ها که در مجله دانشجوئی ما منتشر شد.
کاظم بندهائی از شعری از اخوان را بر پیشانی نقد خود نوشته بود
«کرک جان! خوب می‌خوانی
من این آواز پاکت را درین غمگین خراب‌آباد
چو بوی بال‌های سوخته‌ات پرواز خواهم داد.
…..
«من این غمگین سرودت را
هم آوازِ پرستوهایِ آهِ خویشتن پرواز خواهم داد»