یادداشت‌های شخصی ( من و سهراب و خواب )

و از پیشدرآمد اصفهان به بعد از یکسر سالن به دیگر سو می‌خزید، و اینطور شد که چشمم به سهراب افتاد. از لابلای جمع دیدم پای افزاری از صندل و پیراهن  و شلواری به رنگ روشن پوشیده و بی‌هیچ تکانی جثه‌ی  کوچکش را در صندلی فرو برده و لبخند می‌زد. پشت سرش چند تابلوی او که قبلا بارها دیده بودم  بر دیوار قرار داشت. این اولین دیدار من از سهراب بود که به خوش و بشی در پایان مجلس ختم شد دیدار از هنرمندی  که خودش در معروف‌ترین شعرش گفته است 

اغیار. اوایل پاییز بود. وسط حیاط یک میز و چند صندلی گذاشته شده بود. امیر جهانبگلو و شاهرخ مسکوب که قبلا دیده بودمش در یک سوی میز – روبه من که از راهرو وارد شده بودم – نشسته بودند و سهراب سپهری پشت به من و روبه آن دو. سلام که کردم رویش را برگرداند و از جا بلند شد. امیر گفت: سهراب! محسن ما رو می‌شناسی؟ با همان لبخند خجول گفت: همدیگر رو یکبار دیده‌ایم و بعد رو به من: مگه نه؟ گفتم  بله این افتخارو قبلا داشته‌ام. هر سه تا خندیدند و سهراب در حالی که جلوی دهانش را گرفته بود چشمخندی 

آن روزها من بیشتر دنبال تئاتر بودم و خیال داشتم که چند تا از حکایات کهن را برای صحنه تنظیم کنم که از آن میان تنها رستم و اسفندیار از روی خود کلام فردوسی و با میزانسن من نوشته شد که حاصلش  جایزه‌ای بود و چند مصاحبه وقتی امیر آن سؤال را کرد سهراب از من پرسید: همان داستانی که جزو  هفت اورنگ جامی‌ست؟ گفتم: این رساله‌ای‌ست که ابن سینا نوشته. مسکوب گفت: اون رساله که گم شده. گفتم: بله، اما خواجه نصیر تو شرح اشارات و تنبیهات ابن سینا خلاصه‌ی داستان را آورده. امیر پرسید: چه چیز  این حکایت رمزی‌ی شیخ واسه تو جالب بوده؟ گفتم: شاید من اشتباه می‌کنم اما خیال می‌کنم چهار چوب حکایت سوای نتایج فلسفی که من سر در نمی‌آورم یک جورایی یادآور داستان سیاوش و سودابه ست. سودابه زن شاهه که عاشق پسرش سیاوش می‌شه سلامان شاهه و زنش عاشق برادرش ابسال می‌شه. هر دو تا به زن ها پشت می‌کنند و وقتی آن‌ها جواب منفی می‌گیرند می‌روند دنبال انتقام. فقط آخر داستانه که فرق می‌کنه. موضوع شاهنامه را می‌دونیم که پس از مرگ سیاوش رستم می‌آید و سودابه را می‌کشد، اما پس