اشعار این شماره

 یک شعر از جهانگیر صداقت فر

انتحار 

رهنورد خسته لختی بر ستیغ صخره‌ای در انحنا‌ی جاده استاد،

دست خود را سایبان کرد و به چشم‌انداز پیشاروی

خیره شد با بغض‌دردی در گلوگاهش:

زندگی‌ تا دور دید جلگه‌ها و تپه‌ها می‌‌رفت

آسمان در نیلی خود غرق لذت بود

در هوا‌ی نیم‌روز عطر طراوت بود.

*

آفتاب از گرمی‌‌ی مرداد

تن‌ به با د مشرقی می‌‌داد.

*

در سراشیبی غزالی‌ با کلی سرگرم بازی بود؛

رود آرامی زپیچ صخره خود را تا فرود پیش پا می‌‌ریخت.

*****

در خیالش راز‌هایی‌ بود:

این غرور آوار-

                این آبشار-

از بلندا تا حضیض خاک سرخورده چرا می‌‌ریخت

آبشار شط شده

                 از پای صخره تا کجا می‌‌رفت

تا کدامین قریه آیا، تا کدامین شهر

تا کدامین کوچه‌ها‌ی آشنا می‌‌رفت؟

*****

راز‌هایی‌ هست؛

می‌‌پنداشت:

           در پس این ماجرا‌ها ماجرایی هست؛

شاید آنجا

– در پساپشت زمین ما –

                       خدایی هست.

*****

باد

بوی غم می‌‌داد.

مرغکی پر می‌‌تکاند آن دور

بر سر سنگی‌ کنار آب.

نبض خیس لاله‌ی کوهی ز پشت مخمل گلبرگ پیدا بود

قلب عریان زمان می‌‌زد

زندگی‌ زیر علف‌ها بود.

*

غم در اعماق وجودش مثل سکر جرعه‌ی درد شرابی تلخ،

                                                             شیرین بود.

پیش رویش تا افق پهن زمین از لاله خونین بود.

*****

در سکون لحظه‌ای،

                    تنها و بی‌‌امید، سرخورده

رهنورد خسته جان

                    دل‌ زین جهان بر کند؛

در غروب غربت آنجا،

                        بر چکاد باد

همسفر با آبشار، از اوج

تن‌ به خاک افکند.

*****

بره آهوی جوانی‌ بر لب آب از هراس مبهمی رم کرد؛

کرکسی در شیب تپه بال می‌‌گسترد.

                                                              *******

باز نگری: بلودر- ۴ جولای ۲۰۰۱