یک خاطره‌ی نه چندان شیرین!

چندین سال پیش تلفنی داشتم از صدای آمریکا…گفتند بنا دارند که در میزگردی چهار طنزپرداز را از چهار گوشه جهان همزمان روی ایر بیاورند. هادی خرسندی از لندن – ابراهیم نبوی از بلژیک- عبدالقادر بلوچ از کانادا و این بنده که فدوی باشم، از آمریکا. روز موعود که ساعت ۱:۳۰ بعد از ظهر بوقت غرب آمریکا بود، تماس برقرار و برنامه آغاز شد. هادی جان خرسندی که عمرش دراز باد، غفلتاً پیشنهاد کرد که چون آقای نبوی سال نخستی ست که در خارج از کشور به سر می‌برند، آقای فدوی، یک کادو یا هدیه‌ای به ایشان بدهد! کوشیدم که جاخالی بدهم! و گفتم هادی جان تو چرا زنگوله را گردن من آویختی؟! خب دوستان آغاز کنند و من نیز در این گوشه هستم اگر نکته یا مطلبی بنظرم رسید، عرض می‌کنم. باری تلاش من شوربختانه بجاِیی نرسید؛ به ناگزیر به آقای نبوی گفتم که من به تازگی غزلی ساخته‌ام که در قافیه آن «نبوی» آمده است، اشکالی ندارد که؟ گفت نه آقا چه اشکالی دارد.. و من بر این پایه، آغاز به خواندن غزل کردم. ..غزل اما هنوز به نیمه نرسیده بود که بزرگوار شدیداً برآشفت که تو داری به من توهین می‌کنی من سیّدم و قس علیهذا… ؛ من که ادامه دادم گفت تو که همچنان داری به من توهین می‌کنی! من اصلاً در چنین جلسه‌ای نمی‌مانم و آن را ترک می‌کنم! .گفتم مانعی ندارد اما من نمی‌توانم در این‌سوی جهان نیز سانسور شوم!. جلسه البته متشنج شد گرچه مجری و نیز هادی کوشیدند که آرامش را به جلسه بازگردانند که البته به جائی نرسید.باری، روانشاد از اُّم‌القراء آمد، کافه را بهم ریخت و رفت!. و اما غزلی که کافه را بهم ریخت را ، درپی ملاحظه می‌کنید: