خورشید برپیشانی‌ی فلک‌الافلاک

 غلامحسین نصیری‌پور در همین حوالی و در یک روز تاریک ما را ترک کرد. من او را اولین بار وقتی که در سال پنجم دبیرستان پهلوی‌ی خرم‌آباد لرستان بودم ملاقات کردم. بانی این امر خیر هم دبیر درس انقلاب سفید ما بود که در کلاس‌اش همه رنگ انقلابی را درس می‌داد مگر انقلاب سفید!

 دوستی بزرگ و شاعری دوست‌داشتنی که معلم من بود و تمام سیاه مشق‌هایم را می‌خواند و تصحیح می‌کرد و ساعت‌ها برایم وقت صرف می‌کرد.

آن‌قدر به حرف‌هایت فکر می‌کنم

که ذهنم می‌رود تا تو

که نشسته‌ای

و دفتری و قلمی

که برای شعرهایت

بی‌تابی می‌کنند

من مثل مجموعه‌ی شعری هستم

که منتظر ویراستاری تو

ناتمام مانده است

تو نیستی 

و من انگار رفته باشم.

از شعرهای بلندت

واژه بچینم.