یک شعر از علی‌رضا نوری

علی‌رضا نوری- شاعر

عمویم پنجره می‌گفت:

آن سال‌ها که جوان بود

و جوانی نعمت بود

دست‌های خانم پنجره را گرفته بود

بدون ترس و دستنبد به دیدار ابر رفته بودند

 و ابر گفته بود: 

شما که میلِ بلندِ دیدن هستید

شما که ساقی اسباب خانه‌اید

و اشیا را از دیدن به دیده شدن می‌برید

و شما که سطحِ مریی رنگ

و اندوهِ ابدیِ استخرهای قدیمی هستید

و عمویم پنجره ایستاده بود با ناخن‌هاش

به سلامتی آتش 

گُر گرفته بود

او را به یکی از اتاق‌های بند سه تبعید کردند

و او یک شب که همه بیدار بودند

با گربه ازدواج کرد

زندان همدان پنجشنبه ۱۳۳۹/۱۲/۷