نگاه نسرین فرقانی به شعر اصلان قزل‌لو

بیا برویم 

وگرنه با این قطار 

نه درختی می‌دود

نه دیواری فرو می‌ریزد 

و نه فصلی عبور می‌کند

این قطار 

وقتی پیاده‌مان کرد 

مسافران دیگری 

برای اتفاقی تازه

می‌گیرد.

 شروع شعر با دعوت به حرکت است ، آن هم حرکتی همراه مخاطب و نه تنها. شاعرادعا دارد که اگرمخاطب وی را همراهی نکند ؛ و با این قطار(اشاره به نزدیک، پس گوینده خود و مخاطبش را درمکانی مجاور قطار در ایستگاه می‌بیند) راه نیفتند، در این حالت، دیگر نه درختی می‌رود ، نه دیواری فرو می‌ریزد، نه از فصلی عبور می‌کنیم. یعنی حرکت “منِ”شعر با “تو”ی آن، منتج به این اتفاقات می‌شود، پس همه‌ی این رخدادها در نگاه گوینده، مشروط به همراهی و سوار شدن “تو” همراه گوینده به این قطار است.اما این قطار چه قطاریست که سوار شدن به آن چنین خاصیتی دارد؟