برف بی‌آزار

نقل از:مجله_ادبی_هنری_روزآمد

برف بی آزار
در ستایش احمدرضا احمدی

احمدرضای جان ما، ثروت بی پایان شادمانی ها، برادر بزرگ من، شاعر همیشه حاضر همه حیف ها، دریغ ها و دوستی ها. نوشتن از تو آن قدر آسان است که چیزی یادم نمی آید و قبول درگذشت تو چندان دشوار که دنیا در درد شاعر می شود. خبر بی رحمانه رفتن تو به تنهایی من… دامن می زند. همین سه شب پیش در کمای خواب به خودم گفتم:« اگر  برادرکلمات من برود، من باید چطور خودم را به یاد بیاورم؟!  دیوار همه بیدادها بر سرم فرو ریخت! گریستن یا مرور یادها. هر دو مکمل یکدیگرند: خلاصه دیدار نخست، شب برف و برف شب از نیمه گذشته بود، من دورترین باغ دنیا خانه ام بود به محله چیذر، دور نبودیم… از قیطریه آمدی، با ریگی در دست که دروازه را به نیمه شب می زدی. گفتی: احمدرضا هستم، و سمت نور در انتهای باغ  راه  را ادامه دادی. گفتی: پس سید را پیدا کردم. گفتی بیژن الهی سفارش کرد پیدایت کنم. گفتی تو اصلا معلوم نیست کجا زندگی می کنی. گفتی دکتر رجبی نشانی ات را گفت.
 
… و چای آماده بود. اولین دیدار دو دوست دور از هم. هر دو از جنوب، کرمان شما و خوزستان ما، در شمال شی برفی، شمال پایتخت قاجاری. دکتر گفت: هر وقت بروی، صالحی بیدار است و چقدر تا سپیده دم خندیدیم.
هر دو جز گفتن شعر و از شعر گفتن… کاری نداشتیم، من که مثل همیشه مطلقا بیکار، و توکه گفتی در کانون پرورش فکری… مشغول بیکاری هستیم. و چقدر قدم زدیم به سالیان مدید. روح روشن تو اصلا نیاز به شعر نداشت، به همین دلیل حرف هم که می زدی، راه به شعر می بردی… از بسیاری داشته ها دریا وارت!
چقدر این جهان کهن مانده.. جلب است که آهسته می آید شاعران را سمت سایه های بی بازگشت هل می دهد. تو… دوست و برادر بزرگ ما، آخرین شاعر حوالی شب بوها، مقام تو تا همیشه محفوظ است در ضیافت زیباترین کلماتی که زبان ماست، که  ورد زبان ماست. هر وقت که به یادت می آورم، روشن و رویا زده… می بینم فروغ دارد کتاب هایت را  ورق می زند… اگر بیش از این از تو بنویسم باران می آید. بارانی که در غیاب احمدرضا ببارد، به چه درد چراغ پشت پنجره می خورد…! خوابت خوش رفیق راحت ترین رویاها!

#سید_علی_صالحی