کاش این هیولا هزار سر می‌داشت!

«از صورت‌کتاب علی سرهنگی

به یاد صمد برای سالگرد سفرش» 

یک نکته ازاین معنی 

یادداشتی از احمد شاملو 

برای صمد بهرنگی

.

…………………………...کاش این هیولا هزار سر می‌داشت!

.

شهری است که ویران می‌شود‌، نه فرونشستن بامی ‌… باغی است که تاراج می‌شود‌، نه پرپر شدن گلی ‌… چلچراغی است که در هم می‌شکند‌، نه فرومردن شمعی …وسنگری است که تسلیم می‌شود ،نه از پا در آمدن مبارزی‌…!

.

صمد چهره‌ی حیرت انگیز تعهد بود ‌. تعهدی که به حق می‌باید با مضاف غول و هیولا توصیف شود: ‹‹غول تعهد!››‌، ‹‹هیولای تعهد!››… چرا که هیچ چیز در هیچ دور و زمانه‌ای هم چون ‹‹تعهد روشنفکران وهنرمندان جامعه›› خوف‌انگیز و آسایش بر هم‌زن و خانه خراب کن کژی‌ها و کاستی‌ها نیست‌ …

چرا که تعهد اژدهایی است که گران بها‌ترین گنج عالم را پاس می‌دارد‌: گنجی که نامش آزادی وحق حیات ملت‌ها است ‌.

.

واین اژدهای پاسدار‌، می‌باید از دسترس مرگ دور بماند تا آن گنج عظیم را از دسترس تاراجیان دور بدارد…  می‌باید اژدهایی باشد بی‌مرگ وبی‌آشتی ‌… وبدین سبب می‌باید هزار سرداشته باشد ویک سودا. اما اگر یک سرش باشد و هزار سودا‌، چون مرگ بر او بتازد‌، گنج بی‌پاسدار می‌ماند ‌…

.

صمد سری از این هیولا بود. ‌

وکاش …. کاش این هیولا‌، از آن گونه سر، هزار می‌داشت‌؛ 

هزاران می‌داشت!