سرفصل‌های موسیقی‌ی ایران «نامه‌ی سوم»

عبدالوهاب شهيدى

فصل دوم: 

هلن شوکتی

در سرفصل‌های موسيقى مى‌پردازيم به بزرگان موسيقى ايران بدور از هر گونه نگاه سياسى به گذشته‌هاى دور و نزديك اين بزرگان عرصه هنر و موسيقى ايران.

در پايان فصل بهار می‌رويم سراغ صدايي بى بديل  و دستى هنرمند كه با زنده كردن ساز عود (بربط) نواى تازه‌اى به موسيقى ايران زمين افزود.

بربط سازى كه ابونصرفارابى درباره‌اش گفته بود :صدايش نزديك‌ترين نوا به صداى انسان است.

گريه را به مستى بهانه كردم- شكوه‌ها ز دست زمانه كردم

آستين چو از چشم بر گرفتم- سيل خون به دامان روانه كردم

اجراى اين تصنيف زيباى  عارف قزوينى  را با تنظيمى از شادروان  استاد جواد معروفى گوش كنيم و در ذهن‌مان شاهد پرواز ابدى  عبدالوهاب شهيدى  صاحب اين صداى روح‌پرور به اقليم جاودانگى باشيم.

عبالوهاب شهيدى  زاده مهر ماه  ١٣٠١ در ميمه اصفهان بود . او در ياد گيرى موسيقى خودآموخته بود و درجوانى در انجمنى كه براى احياى هنرهاى باستانى ايران به راه انداخته شده بود در اجرايى از موسى و شبان بعنوان مثنوى‌خوان در نقش مولوى بر روى صحنه رفت و در پايان همين برنامه بود كه با اسماعيل مهرتاش مدير جامعه باربد آشنا و به عضويت اين جامعه  فرهنگى در آمد.

او در سال ١٣٢٠ با فراگيرى آواز و سنتور و ساز عود نزد استاد مهرتاش ، بعنوان آوازخوان و نوازنده‌اى نوگرا در موسيقى پا به عرصه هنر گذاشت.

سال ١٣٢٢ در كلاس‌هاى جامعه باربد زير نظر استادمهرتاش (هم استاد تئاتر و هم استاد موسيقى) شركت كرد و از سال ١٣٣٩ به راديو كشيده شد .

اين مهرتاش بود كه به او گفته بود: درسى كه من مي‌دم يه اسكلته، يه بناست!!! رنگ‌آميزى و ديگر تزيينات اون با خودته.

هرسال بايد جاى تابلوها و پرده‌ها رو عوض كنى چرا كه موسيقى در يكنواختى مي‌ميره و در پى اون مرگ هنرمند هم مي‌رسه و به اين صورت بود كه شهيدى توانست بعنوان خواننده و نوازنده‌ى نوگراى ساز عود به معروفيت چشمگيرى برسد.

استاد شهيدى سال‌ها با اساتيد نام‌آورى چون جليل شهناز ،فرامرز پايور ،مرتضى نى‌داوود ،على اصغر بهارى، حسين تهرانى و ديگر هنرمندان همكارى داشت.

او در اجراى آواز هاى محلى هم پيشرو بود و با تصنيف معروف زندگى (آن نگاه گرم تو) در دستگاه ماهور با شعرى از هما ميرافشار او را به محبوبيت كم نظير رساند.

آن نگاه گرم تو جام شرابه- زندگى بى چشم تو رنج و عذابه

عبدالوهاب شهيدى در ٢٠ سالگى وارد ارتش شد و تا زمان بازنشستگى سال ١٣٥٠ مشغول بكار بود.

او فعاليت هنرى را در سال ١٣٣٥ از راديو و با برنامه ارتش آغاز و سپس به برنامه گل‌ها راه يافت و با اجراى بيش از ٢٣٠ برنامه، از فعال‌ترين هنرمندان برنامه گل‌ها بود.

 او يكبار در تالار رودكى برنامه اجرا كرد و در جشن‌هاى هنر شيراز برنامه هاى موفقى داشت.

استاد شهيدى براى آخرين بار در سال ١٣٥٥ در جشنواره‌اى با احمد عبادى در لندن شركت داشت و كنسرتى كه در قونيه بر مزار مولانا برگزار شد كه درآن به اجراى برنامه پرداخت.

آتشى در سينه دارم جاودانى- عمر من مرگى‌ست نامش زندگانى

رحمتى كن كز غمت جان مي‌سپارم- بيش از اين من طاقت هجران ندارم

بعد از وقوع انقلاب اسلامى كه انگار به نابودى هنر و هنرمندان پيش از زمان خود كمر بسته بود ،دادگاه انقلاب شهيدى را هم به اتهام ساواكى بودن به چهار ماه حبس محكوم كرد و پس از آن هم براى هميشه از عرصه موسيقى محروم و كنار گذاشته شد. او مانند بسيارى از هنرمندان ايران را ترك كرد و به امريكا مهاجرت كرد ولى بعد از چند سال روح لطيف و حساس‌اش غم غربت را تاب نياورد و به ايران برگشت و در انزواى ناخواسته و اجبارى به زندگى در داخل ايران ادامه داد. 

استاد شهیدی سرانجام در بامداد دوشنبه ٢٠ ارديبهشت ١٤٠٠ در بيمارستانى در تهران دار فانى را وداع كرد.