آقای “سهراب سپهری” عزیز تولدت مبارک!

عکس از عباس حجت پناه

علی سرهنگی مجله‌ی فرهنگ نو

آمده در صورت‌کتاب بیژن اسدی‌پور

چای …………….گپ…………….شعر
۱۴ مهر ۱۳۰۷سالروز تولد شاعر
.
…………………………………….. آقای “سهراب سپهری” عزیزتولدت مبارک!

۹۲ سال پيش در چنين روزی، سهراب سپهری در قم زاده شد. هرگز ازدواج نكرد. می‌گفت: «زندگی با هنرمند خيلی سخت است.

سهراب سپهری در خانواده فرهيخته‌ای رشد کرد. مادرش با شعر و نقاشی آشنا بود: ‌«پدرم تلگرافچی بود. در طراحی دست داشت. خوش خط بود، تار می‌‌نواخت. او مرا به نقاشی عادت داد. من كاشی‌ام. در قم زياد نمانديم. به گلپايگان و خوانسار رفتيم، بعد به سرزمين پدری. من كودكی رنگينی داشتم.»

او كودك شيطانی بود، سر كلاس‌ها نقاشی می‌كشيد، اما مدرسه را دوست داشت: «معلم با تركه انار زد و گفت: درس‌هايت خوب است، تنها عيب‌ات اين است كه نقاشی می‌کشی. اين نخستين پاداشی بود كه برای نقاشی گرفتم.»

دبستانی بود كه نخستين شعرش را سرود:

“ز جمعه تا سه‌شنبه خفته نالان
نكردم هيچ يادی از دبستان
ز درد دل شب و روزم گرفتار
ندارم يك دمی از درد آرام”.

۱۹ساله بود كه نخستين جُنگ شعرش “در كنار چمن يا آرامگاه عشق” را منتشر كرد:

“زندگی افسانه محنت فزاست
زندگی يك بی سر و ته ماجراست”.

۲۰ ساله بود كه به تهران رفت و سه سال بعد با رتبه اول در رشته نقاشی از دانشكده هنرهای زيبای دانشگاه تهران فارغ‌التحصيل شد. در همان سال نخستين سروده های نيمايی اش “مرگ رنگ” را چاپ كرد.

۲۶ ساله بود كه در موزه دانشگاه تهران به كار پرداخت و چندين نمايشگاه برگزار كرد.
سه سال بعد در پاريس ليتوگرافی (چاپ سنگی) خواند، در ژاپن حكاكی روی چوب آموخت و سپس به هند، يونان، اتريش، ايتاليا، هلند و انگليس رفت:

“و من مسافرم ای بادهای همواره
مرا به وسعت تشكيل برگ‌ها ببريد”.

او شيفته نقاشی، شعر، سفر و تماشای فوتبال بود. هر جمعه به ورزشگاه امجديه می‌رفت و تيم‌های “پاس” و “عقاب” را دوست داشت و خودش هم حركات ژيمناسيك را به خوبی انجام می‌داد.

۳۶ ساله بود كه يكی از ماندگارترين شعرهايش “صدای پای آب” را در روستای چنار كاشان سرود:

“من صدای نفس باغچه را می‌شنوم
من صدای وزش ماده را می‌شنوم
آشنا هستم با
سرنوشت تر آب
عادت سبز درخت”.

درونمايه سروده‌ها و نگاره‌هايش “ذن بوديسم”، طبيعت و زندگی‌اند.
او هرگز درباره آثارش چيزی نمی‌گفت و حتی در روزهای گشايش نمايشگاه‌هايش حاضر نمی‌شد.
می‌گفت: «آن‌ ها برای ديدن كارهايم می‌آيند و با من كاری ندارند.»
نگاره‌هايش در چندين موزه سرشناس مانند متروپوليتن نيويورك نگهداری می‌شوند.
سهراب سپهری در ۵۱ سالگی در تهران درگذشت.