نخستین اثرش را در سال ۱۳۴۷ با عنوان «موزه‌های برهوت» منتشر کرد. عمده‌ترین آثار او، «توطئه آب»(۱۳۵۰)، «در ازدحام تمایل‌ها و پریشانی‌ها»(۱۳۵۱)، «سین صدای زنی است»، «چلچله لال» (۱۳۸۰)، «لی خانم ما»(۱۳۸۰)، «کبوتر کال» (۱۳۸۰)، «رودی به نام اسم» (۱۳۸۰)، «تشنگی واژه‌ها»(۱۳۸۰)، «ریل» (۱۳۸۱)، «تو را تاریک‌تر از بادم» (۱۳۸۲)، «برگ را ببار» (۱۳۸۳)، «سطح بنفش»، «سنگفرش» (۱۳۸۳) و «شهری به شعاع باد»(۱۳۸۸) به شمار می‌آیند.  وی که مدتی در استان لرستان فعالیت می‌کرد، مجله‌ای با عنوان «جُنگ فلک الافلاک» و بعد  در تهران مجلات «خورنوش» و «بانک کشاورزی» را منتشر می‌ساخت و اوایل دهه هشتاد هم مؤسسه انتشاراتی با عنوان «شاعر امروز» را ایجاد کرد و آثارش را در آنجا انتشار می‌داد. ایشان چند سال پیش، به بیماری مبتلا و به مرور، منزوی شد تا آنکه در غریبانگی درگذشت تا جایی که حتی نمی‌دانیم کجا دفن شده است. نصیری‌پور به لحاظ اخلاقی، مردی شریف، باادب و مردم دوست بود. اگرچه نمی‌توان اشعارش را به‌طور مشخص در شکل نیمایی و موج نو قرار داد، اما اشعار کوتاهش، زیبا با مضامین عمدتاً عاشقانه و البته مرگ اندیشانه بود. او از جمله شاعرانی بود که در زمان اوج، چهره‌ای مطرح بود. وی از بنیانگذاران جلسات شب شعری با عنوان «شاعران سه شنبه» بود که در آن چهره‌هایی چون رضا براهنی، حمیدرضا رحیمی، اسماعیل رها، جواد مجابی، محمد مختاری، فرامرز سلیمانی، عمران صلاحی، محمد محمدعلی و علی باباچاهی حضور داشتند. او در حالی در غربت درگذشت که در کتاب «تو را تاریک تر از بادم» گفته بود: «این مرگ همیشه تنها زیسته است.»