شاملو فیگور شاعری ماست

نقل از صورت‌کتاب علی‌رضا نوری شاعر

               علی‌رضا نوری

شاملو فیگور شاعری ماست
فارغ از این که با شعر شاملو موافق باشیم یا نه، او در نقطه‌ی مهمی از شعر معاصر فارسی می‌ایستد. اغلب شاعران مهم در میدان ادبیِ هر دوره‌ای، نقطه یا مکانی را مال خود می‌کنند. جایی که شاملو ایستاد قبل از او اصلا به عنوان مکانِ شعر شناخته نمی‌شد. و آن فیگور شاعرانه بود. تراشیدن فرمی از شاعر که حتا مخالفانت نیز نتوانند آن را از تو بگیرند. من نظرم را درباره‌ی شعر شاملو در بوطیقای شب نوشته‌ام و بر همان نظرم و همان نقدها را هنوز هم به شعر شاملو دارم. و کدام شاعر است که شعری بی‌عیب و نقص نوشته باشد. اما آنچه در این سال‌ها به معاینه دیده‌ام؛ نقشِ فیگور شاملو در معادلات سیاسی و فرهنگی و شعری است. شاملو مخالف کم ندارد. از همان زمانی که ابراهیم گلستان در مصاحبه‌ی خود با پرویز جاهد – در کتاب نوشتن با دوربین- به شاملو تاخت داستان دیگری شروع شده بود کمی بعدتر بت واره‌ی دانشکده‌های ادبیات شفیعی کدکنی در کتاب با چراغ و آینه ( که نه چراغی داشت و نه آینه‌ای) به مخالفت با شاملو برخاست و تشت رسوایی‌اش از بام افتاد. همین اواخر میلاد عظیمی مرید بی‌جیره و مواجب شفیعی سر از تخم درآورد و خواست مثلا از اعتبار شاملو بکاهد. یا آن استاد شامورتی دانشگاه بوعلی که هی تلاش می‌کرد بحث منوچهر شفیانی را به شاملو بچسباند که مضحکه‌ی خاص و عام شد. خیلی از کسانی که به شاملو بد و بیراه می‌گویند مخصوصا استادان و دانشجویان دانشکده‌های ادبیات. با فیگور شاعری شاملو مشکل دارند و گرنه تعداد زیادی از آن‌ها حتا نمی‌توانند شعر شاملو را درست بخوانند. بحث فیلم مستندی هم که از شبکه‌ی سه پخش شد به گمانم چیزی جز افشای بلاهت نبود و گرنه کیست که نداند امثال ابتهاج و شفیعی این سال ها اگر ذره‌ای شعور سیاسی و فرهنگی داشتند لاقل یک بار دهان باز می‌کردند و از مرز ” گون از نسیم پرسید” می‌گذشتند. در تمام این سال‌ها به غیر از شاعران هم نسل من و یا نسل قبل و بعدتر، تنها فیگور شاملو بود که سر از سنگ قبر شکسته‌اش بیرون می‌آورد به این همه بلاهت پوزخند می‌زد. فیگور شاملو چیزی جدا از اتفاقات و بگیر و ببندها نیست. او فیگور شاعری ماست که حتا در غیابنش نیز ترسناک است.