واژگان خانگی

(روی جمجمه ام بنویس پنجره )

یک شعر : از فریبا گیاهی

نو

اینجا پاریس است!
سایه‌ام روی هیچ دیواری نیست!
گُم شده‌ام
روی خطی که به هیچ جاد ه‌ای پیوند نمی‌خورد.
همه‌ی مردمِ شهر جن شده‌اند.
شانزلیزه هی حرص می‌خورد
ریه‌های رنگینش
از بوی تند عطرهایش به سُرفه افتاده!
ایفل
از دور به من چشمک می‌زند
کور خوانده!
دلم را به دست نمی‌آورد
حتی در خواب‌هایش.

شکوفه‌ای غریبانه
روی پنجره‌ام تاب می‌خورد
مونترال شکوفه ندارد
بهارش سرد اما دلش گرم است
دستت را می‌گیرد
در آغوشت می‌کشد
سُفره‌اش را قسمت می‌کند
حتی اگر پُر نباشد.
با سیاه و سرخ
با سفید و زرد
و رنگی که تو نیستی.
این شهر سیب‌هایش مصنوعی‌ست.

پروانه‌ای روی معده‌ام
بال بال می‌زند
خوابم نمی‌برد
در پُشت پلک‌هایم سقفِ میدانِ آزادی
چکه می‌کند
چراغ را خاموش می‌کنم
در تاریکی سایه‌ها روشن‌تر می‌شوند
فومن آرام آرام
روی دلم نفس می‌کشد.

یک شعر از: آرزو نوری

نقطه
لبالبم
از لبه‌های پرتگاه
-دلخوش به افتادن-
می‌خواهم سبک باشم
مانند نقطه‌ای
پایان خط

.
یک شعراز: علامرضا بلگوری…

……………………….از: صورت‌کتاب شاعر

از اسب نو

جا به جا که می‌شوم
کلمات دهانشان بسته می‌مانند
خیال سرخوشم پی‌جوی کسی نیست
از گرمای روز دیگر نپرس
همین که آفتاب بر سنگ نشست
وحقیقت باد از شاخه‌های برهنه گریخت
به اندوه گل می‌رسم
کمی در شفای شب پره تردید می‌کنم
دستان من انگشتانش را از دست داده
برای همین نمی‌توانم مشت بر دهان کسی بکوبم
حالا تو هی بگو
از اسب افتاده‌ام
نه از اصل

یک شعر از: عابدین پاپی

هرصبح

تهران پر از چشم می‌شود

و آن‌قدر پیر می‌شویم

که روی کلاغ خواب‌مان می‌برد

و دوباره

درشب می‌ریزیم

مثل درختی که

سیب‌اش را گم کرده است!

یک شعر از: منصور خورشیدی

یک شعر از: حمید عرفان
جناب مرگ

در خواب به گفتگویم
با چهره‌های معانی
در تصویرباز بی‌نهایت
و شور حضور واژه‌ها
که بی استعاره بر آب‌ها روان است
در بیداری
سخن از جناب مرگ است
مشت‌هایش بر چانه
و چانه‌زدن با او
در تندر و سیلاب وتوفان
نه … نمی‌خواهم
رها شوم از خواب و
گفتگوی بسیار با چهره‌ها