…………..رضا صارمی ……………………..منصور خورشیدی

نامه‌ی یداله رویایی شاعر گرامی‌ی مقیم پاریس به منصور خورشیدی را به درخواست شاعر گرامی منصور خورشیدی به دلیل اشتباهات تایپی که می‌توانست در متن  نامه تأثیر بگذارد از شماره‌ی حاضر رسانه حذف می‌کنیم. امیدواریم که این نامه را درآینده وقتی‌که به‌طور صحیح و بدون اشتباه به رسانه رسید در اختیارتان قرار دهیم. با تشکر از خورشیدی‎ی عزیز برای توضیح و تذکرشان.

در این‌جا نامه‌ی رضا صارمی به منصور خورشیدی را که دوست عزیزم منصور خورشیدی برایمان فرستاد عینأ برای‌تان نقل می‌کنم.

یک نامه از شاعر جوان ” رضا صارمی ” به منصور خورشیدی
هستی انسان شاعر در گرو معرفتی است که فلسفه‌ی نگاه او را در بالاترین شکل ممکن نشان دهد. در رابطه با دوستان یا شاعران تا در شعر و در نثر او بروز و ظهور پیدا کند. واقعیتی که شاعران و نویسندگان حرفه‌ای قادر به حلق موقعیت‌های جدید در عرصه‌ی کلام هستند.
نامه‌ای که می‌خوانید از شاعر جوان و هوشمند معاصر “رضا صارمی”به منصور خورشیدی است. به تصور من آن چه موجب شد تا این نوشته شکل بگیرد. خوانش نامه‌ی رویایی به منصور خورشیدی بود. که تحریک ذهن برای تحریر این نامه شد و تقریر آن چه پیش روی شما دوستان و شاعران قرار دارد.
……………………………………………………………………………………منصور خورشیدی

…………………………دایره از بالاست که دایره است

پای آن نامه جا برای امضا نبود: اگر خوانده افتاد و از چشم و پسند گذشت آن وقت است که خطابی‌ست معاصر به سابقون حجم پس به نام آن خطاط ، به نام آن کلمه که آغاز بود و تنها بود و خدا بود من ” یدا…رویایی ” نیستم و نمی‌شوم فقط به این برهان که “رضای صارمی” هستم و شده‌ام.
از آن عرفان یک نفره به بعد این طفل یک شبه ره صد ساله رفت تا با خوانش یک جمله به درکی متعال از “حجم ” برسد: جمله این بود: ” دایره فقط از بالا دایره است:” جمله وزنی داشت که زیر فلسفه‌اش پلک خواباندم. جمله دلالگی‌ها بر من کرد. جمله جملگی‌ها در من کرد. جمله از بالادست بود.
اجازه بده نامه‌ام به تو تمام شود. به آن همه کلمه دستور آرام باش بده. سکوت صادر کن بر شنوایی. این خطاب معاصر است به آن ” آبی ناگهان ” پس انگشتم را به وقت اجازه نشکن، از آن جمله به بعد آنچه اراده بود این بود که در یک جست: با طی‌الارضی سرشار از ناگهانگی: با خیزی به سرعت یک آن: فاصله را با پلک بزنم:
فاصله‌ای که پیمودنش با خیزی تند از من ماضی تا من حال استمراری یک جوانی طول کشید و جوانی آنی بود. آنی کوتاه که با تمام شدن آن جمله گرامی تمام شد. جمله نبود: فاجعه بود ” : دایره فقط از بالا دایره است. ”  بعد از آن نقطه که استادم در غایت جمله حک کرد و آن عرفان را عمومی نمود: بعد از همان نقطه عزیز بود که: من ریسک برخاستن از” رضای صارمی ” را به جان پذیرایی کردم که برخاستگی: پیوستگی به آنجا بود که می‌گفتند بالاست و من درک درستی از آن نداشتم.
به هزار جهد که کردم بر علیه جامعه برخاستم. (جامعه دراز بود به دراز) بلند از بالا زیبا بود. بالا در برخاستن به چشم من تجاوز کرد. چشم من در تجاوز از زیبا به مراتب، تر بود. تر یعنی آن جوانی که یک بازدم از رضای صارمی بود به محض عبور از آن نقطه استادانه از من یک پیرانه سر نساخت. اگر به اینم کشانده بود پایانم بود. جوان تر شده بودم. طوری که انگار اولین واژه مادرزاد بود هر چه واژه جا می‌گرفت در فن جدیدم به وقت شنیدن،
از راه آن همه کتاب مقدس به خود آموخته بودم که در تصادم تو با توده چیزها و در هنگامه‌های بحرانی مواجهه با اطراف : ” رفتار با چیز موازی‌ست با نفی چیز” ،
آن آموزگار نقد را سروده می‌کرد تا سطر از سرعت و فرم از چالاکیدن جا نماند تا این عبور مو به مو با مو شکافته شود در وقت‌های اجرا، من در این پیمایش کلامی چه در سرایش چه در وضعیت قرائت و تاویل حتی جانم را جا می‌گذارم تا مکث من مرگ من نباشد.
فضایی که جا گذاشته را با لامسه مردمکم با دستی همه جانبه با گوشی تیز از گرگ با آخرین رضای صارمی که در عرفان دارم می‎خوانم، دیداری شدید تجربه می‌کنم به وجهی که حدقه تهی شود از پیشدیده‌ها و چشم من خصم من باشد اگر تمام حقیقت تمام این حرف نباشد: با این رفتار و این‌ها که از او عزیمت گرفته تا شیوه شود برای چیزی که از شعر بیشتر است.
کشف حجاب می‌شود و نیزه‌های مردمک به هرچه می‌رسند از آن جز عریانی باقی نخواهد ماند. از آن خطاط و خطوط همدستش که تو منصور خورشیدی خواناترین آنانی آموخته‌ها دارم با آمیخته‌ها که هر چه گفته‌تر شود ناگفته‌تر می‌شود. آوانگارد از گارد جلوتر است. پس حجم و مخاطبش از عصر و مردم پیش‌اند. و در فضای پیشی گرفتن است که غربت معاصر درک می‌شود. این اسپاسمان تا این دم مغفول که نوستالوژی پیش تاختگان را رسمی می‌کند.
دریافته‌ای مدرن و پیش تاخته‌ای معاصر است که حاصل جستن‌های من از وضعیت ضد هنری مخاطب توسط من به عصر بعد از متن است که مولف حجم در آن فضا مخاطب خود را پشت سر گذاشته تا آوانگارد باشد و تنها باشد و کلمه باشد و خدا باشد که خدا تنهاست.
بیش از تقریر: منظور من از شعر چیزی علاوه بر این دانایی‌هاست. توضیحش پاسخ به پاسخ این نامه. بیش از تقریر: منظور من از شعر چیزی علاوه بر این دانایی هاست. توضیحش پاسخ به پاسخ این نامه.
حاشیه بر امضا: بوسه پذیرم با دست باش امضا: بعد چهارم
رضا صارمی
دی ماه ۱۳۹۲