کلاه

از: پوپک مجابی

چمدان سبز کوچک

و لباس‌های کودکی‌ات

از زیپ وارفته‌اش

بیرون زده

دندان‌های لق زیپ‌ به ‌گذشت سال‌ها

پوزخندی گِل و گشاد می‌زند

کلاه بافتنی‌ی شنل‌ات را می‌بنیم

که گریه‌کنان

آن‌را یک ثانیه هم

تحمل نمی‌کردی

از سرت می‌کشیدی و می‌کندی

گرمای صورتی “موهر” را

هرگز دوست نداشتی

که کسی کلاه بر سرت بگذارد

حتی اگر دست‌باف مادرت بود

فقط باید مواظب بودی جانم

که کلاه‎ات را برندارند

این یکی را نخوانده بودیم

دنیا عجیب‌تر از رویاهای آن

سوار ِ براسب چوبی است