مادران میدان مایو

این زنان آرژانتینی از سال ۱۹۷۷ در اعتراض به ناپدید شدن جوانان خود (در دوره‌ی دیکتاتوری نظامی ددمنشانه‌ی آرژانتین در سال‌های ۸۳۱۹۷۶ که به جنگ کثیف معروف است) به پا خاستند. مادران طی اعتراض‌های خود توانستند توجه جامعه‌ی جهانی را به نقض حقوق انسانی در آرژانتین آن زمان معطوف کنند و به این ترتیب برخی جنایت‌کاران را به سزای خویش برسانند.
0.JPG

5.JPG
این زنان مُبدع شکلی از تشکل و کنش جمعی شدند که از آن پس الگوی فمینیست‌ها و گروه‌های زنان در سرتاسر دنیا شد. جنبش مادران در آوریل ۱۹۷۷ آغاز شد؛ زمانی که چهارده زن برای به دست آوردن اطلاعاتی درباره‌ی فرزندان‌شان به شکل علنی با هم ملاقات کردند. آن‌ها پیش از آن، زمانی که در ادارات دولتی و دادگاه‌ها در جست‌وجوی بی‌نتیجه‌ی فرزندان خویش بودند با یکدیگر آشنا شده بودند، اما این بار در میدان مایو، میدان مرکزی شهر بوینس آیرس، گرد هم آمدند؛ روبه‌روی کاخ ریاست جمهوری و در قلب منطقه‌ی سیاسی و اقتصادی پایتخت.
777.JPG
این زنان رفته رفته به مثابه یک گروه شناخته شدند و خود را مادران میدان مایو نامیدند. مادران به منظور شناسایی خود از دیگران روسری‌هایی سفید رنگ بر سر می کردند. در طی سه ماه بیش‌تر از صد و پنجاه زن میان‌سال به مادران پیوستند. آنان هر هفته در میدان مایو جمع می‌شدند و بازو در بازو به آهستگی دور میدان قدم می‌زدند.
77.JPG
پلاکاردهایی حاوی اطلاعاتی درباره‌ی ناپدیدشدگان خود را حمل می‌کردند و عکس‌های فرزندان خود را بر کارت‌هایی به گردن می‌آویختند. گاهی نیز پشت میکروفون می‌ایستادند و با پرسش‌هایی درباره‌ی جوانان خود، کاخ ریاست جمهوری را مخاطب قرار می‌دادند.
موفقیت مادران در جلب توجه ملی و بین‌المللی نسبت به سی‌هزار ناپدیدشده‌ی آرژانتینی و اعتراض‌های پی در پی آن‌ها دولت و مقامات آرژانتینی را بیم‌ناک کرد.
2.JPG
مقامات حکومتی آرژانتین در پاسخ به عملکرد مادران دوازده تن از آنان را ناپدید و در مقاطعی ورود این زنان را به میدان مایو قدغن کردند.
6.jpg
3.JPG
به رغم این اوضاع و شرایط و با وجود این واقعیت که دوران دیکتاتوری مدت‌هاست که به پایان رسیده است، مادران هم‌چنان به اعتراض خود ادامه می‌دهند و هنوز در پی اطلاعات، غرامت و مجازات هستند. آنها با ارائه‌ی روایتی دیگر از دو موضوعِ ملیت آرژانتینی و جنسیت علیه سلطه‌ی نظامی در قلمرو عمومی به مخالفت برخاستند و به فراموشی سپردن فرزندان مادران میدان مایو را محکوم کردند.
77777.jpg7.JPG

مادران میدان مایو با اعتراض‌های خود نام و چهره‌ی ناپدیدشدگان را زنده نگاه داشته، یادآوری و ثبت و ضبط می‌کنند و تعریف مردسالار و ظالمانه‌ی مرسوم را از مادر بودن به چالش می‌گیرند؛ تعریفی که قصد دارد آن‌ها را ساکت نگاه دارد و در خانه ماندگار کند.
4.jpg
کنش جمعی مادران میدان مایو اگرچه خودجوش و بدون طرحی قبلی شکل گرفت، رفته رفته به نمایشی گروهی بدل شد. می‌توان این حرکت را از منظر هنری و در قالب پرفورمنس (
Performance Art) هم خوانش نمود. تاریخ پرفورمنس مملو از چنین حرکت‌های مردمی است که با اعتراض اجتماعی خود تحولاتی بنیادین را در عرصه‌های ملی یا بین‌المللی رقم زدند.

منبع: The Routledge Companion to Theatre and Performance, 2006

و نیز می‌توانید با این عنوان در اینترنت جستجو کنید:The Mothers of The Plaza de Mayo
8.JPG

درباره Habib

متولد سال ۱۳۳۰ رشت استان گیلان- کسب لیسانس از دانشگاه ملی ایران- کوچ به ینگه دنیا سال ۱۳۶۵ و اقامت در کالیفرنیا-چاپ اولین کتاب شعر بنام (الف مثل باران) در سال ۱۳۸۴ در ایران توسط انتشارات شاعر امروز.
این نوشته در گزارش ارسال شده است. افزودن پیوند یکتا به علاقه‌مندی‌ها.

نظرتان را ابراز کنید