واژگان خانگی

شاعران این شماره:
واهه آرمن، شاپور بنیاد، سینا بهمنش، مزدک پنجه‌ای و فرزاد میراحمدی

        یک شعر از واهه آرمن

.
در یک روز زمستانی
دختری سیاه پوش
شال سرخی را
که در سوم ماه مِی بافته بود
در کافه جا گذاشت
و شانه‌های شاعران
یک باره گرم شد

یک شعر از شاپور بنیاد

دیگر از ماه بگویم؛
ماهی که میوه‌ی مشترک درختهای حیاط بود
ماهی که پدرم سحرها می‌شُستش،
و باز در آسمان رهایش می‌کرد،
و ماه از وقار نسیم، تبسّمی نصیب می‌بُرد
و ستاره‌های شیدا را
در امتداد نارنجها پرتاب می‌کرد
شاید ماه اینجا؛
سرنوشت خویش را جستجو می‌کرد
گاهی که با سبزه‌های حیاط گفتگو می‌کرد.

ی
یک شعر از: سینا بهمنش

پروانه‌هايم
در گذر از حلقه‌ى آتش
سوختند
می‌روم اين بار
پلنگی را رام‌ کنم

یک شعر از: مزدک پنجه‌ای

                           نقل از: صورت‌کتاب علی یاری

معجزه

چراغ را تو روشن کردی!
سخت می‌گذشت زندگی
و ما که پنداشتیم خورشیدمان هیچ‌گاه غروب نخواهد کرد
سخت بود این گونه دوست‌داشتن
عاشقانه زیستن
مثل سنگی که دل نداشت جان به قطره‌های آب بسپارد
آن‌چنان می‌شتابیم
که شب را به بوسه‌ای و آغوش خاموش کنیم
ما فراموش شدگانیم
مسافران کشتی مهاجری که نان را پارو می‌زدند
کاش می‌آمدی و معجزه می‌شد
بر لبان‌مان بوسه می‌ریخت
سال‌هاست مردمی را می‌شناسم که به پرتره‌ای خیره‌اند و تمرین لبخند می‌کنند
در ما هزاران آرزوی زاده نشده است
و این سرنوشت چه پوشالی است
کنار یکدیگر قد می‌کشیم و در فرصتی به مرگ طعنه می‌زنیم
-چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم
تو آب بیاور!

  یک عکس از: فرزاد میر احمدی

فراسپید

همین‌که لال شدم مادرم مرد همین‌که مادرم مرد پدرم روشنفکر شد زبانِ ارغوان را عوز کرد به شکلی کاملا عمدی از لهجه‌ی خیابان ترسید، فیلم‌های دسیکا را حفظ کرد او که در این‌جا پدرم می‌خوانم تلاش می‌کرد شکل تلفظ شکلوفسکی را با تاریخ طبری خوب بفهمد، از زغال کوولی بگیرد و حتما قهوه را از چهار راه استانبول بخرد، مودب فحش بدهد و هیچ وقت شلوارش را در خشکشویی فراموش نکند…پدرم بعد از روشنفکر شدن مُرد و من به حواس ماهی و جنون دریا شک کردم.