واژگان خانگی

شاعران این شماره:
منصور خورشیدی، مظاهر شهامت، حبیب شوکتی، منصور ململی، غلامحسین نصیری‌پور و علی‌رضا نوری

یک شعر از: منصور خورشیدی

تا نفس در نفس باد
شادمانه جنب علف‌های مست
می‌رقصی
اندوه آسمان
میان امیران دشت
منتشر می‌شود

یک شعر از: مضاهر شهامت

افتاد
به دریایی دیگر
گلوله‌ایی
که ماه را
دزدیده بود
و
دوباره امنیت دارد
رقص تند گیسوی تو

یک شعر از: حبیب شوکتی

پرنده صدای کسی‌ست

که نمی‌نشیند

مثل درخت‌ که ایستاده می‌میرد

کتابخانه‌ی این شهر

بوی کشتار جنگل مازندران می‌دهد

“سلام، آقای نیما یوشیج

خدمت نمی‌رسیم”

یک شعر از: منصور ململی

دستی شدم
برای آهوی بی‌یار سغدی
قطره‌‌ی اشکی
بر چهره‌ی اسبان بخارا
ریزش پاره‌ی نوری از طاق بازار ماخ
و سرودی برای خفتن گندم و مهتاب
آه دشتی شدم.

یک شعر از:غلامحسین نصیری‌پور

همه‌ی اندوهم از پرنده‌ای‌ست
که می‌دانست که پرنده است و
می‌گفتند که پرنده نیست

یک شعر از: علیرضا نوری

حالا که بهار رفت
صدای گنجشکان
نشسته به خیزران
نامی از تو باید
که فصل غرابان است و
شکوه آب یعنی:
بخشی از زیبایی تو
در رود