واژگان خانگی

شاعران این شماره: سون اِناندِز، پروین سلاجقه، مظاهر شهامت، ناهید عرجونی و فریبا گیاهی

سِون اِناندِر

نقل از: صورت‌کتاب شاعر گرامی مانا آقایی

به دوش می‎کشد هنوز

خانه‌اش را

حلزون بی‌جان

           پروین-سلاجقه.

                                      از دفتر: “زنی دور، از خاورميانه‎ی نزديك”

اين جا تاريخ است.
طنابي بالا مي‌رود
طنابي پايين مي‎آيد
و طرحي فرو مي‎ريزد
فردا تذكره‌ها مي‎نويسند:
“حسنكي” بر دار شد.

              مظاهر شهامت

                                     نقل از: صورت‎کتاب شاعر

من که برده واژه‎ها نبودم
بایستم کنارشان
صبر کنم عصر بشود
تا حلق آویز شوم از سایه بلندشان
مردم جمع شوند
تو بیایی سلانه
و بگویی:
دهانش بوی جمله می‌داد از اول
با خونمردگی در رگ‌های بلند
اگر نه
این واژه‎ها که هووی من نبودند که
به نیش آفتاب نفرین‌شان کنم …
بگویی و بروی باز هم سلانه
و مردم کمی بروند
کمی بمانند تفی کنند و بروند
کمی بمانند سنگم بزنند و بروند
و کمی …
همسر زمین شده‌ام
آسمان را
کنار نکشید از روی ما
که این پاییز محزون
بارانی سرد آورده است به استخوان!

ناهید عرجونی‌

تونمرده‌ای
حتی اگر تمام دیوارها سیاه پوش شده باشند
وكلاغ‌ها خبرت را بچسپانند به عریانی تیرهای برق

تو نمرده‌ای
… حتی اگر موهایت را خاك خورده باشد
وجوانی‌ت داستانی شده باشد برای زن‌های همسایه.
اینجا پشت مرگ
جایی هست كه ما با هم قرار می‌گذاریم
جایی كه تند تند برایت از خیابان می‌گویم
از نفس‌های‌مان كه بند آمده بود
از تو كه از پا افتادی
از دست‌های خودم كه رو به بالا بود
می‌خواستم برایت امان بگیرم
برای نفس‌های جوانت
كه ندادند

تو نمرده‌ای
بهار كه بیاید
دوباره از خاك سر در می‌آوری
دوباره می‌خندی
ومی‌گویی سر در نمی‌آورم
چطور می‌توانستم این همه آرزو را
به زیر خاك ببرم

              فریبا گیاهی

نقل از: صورت‎کتاب شاعر

گفتن از درختانِ پُرحرف

ریشه‎های عمیق را به یاد می‎آورد

که تنها به مکیدنِ شیره‎ی زمین مشغول‌اند

هنگامی‎که

اره‎های برقی

با فریادهای بلند

سرگرمِ برانداختنِ

جنگل‌های جهان‌اند.